آقای لوایی، فردوسی داستانسرایی بود که اصلا نمیدانست که رضاشاهی خواهد آمد و یک زبان و یک ملت را به مردم ایران تحمیل خواهد کرد. در داستانهای فردوسی دو قوم عیلیه یکدیگر میجنگند: ایرانیان و تورانیان.
فردوسی شاهنامه را سرود برای اینکه زبان فارسی را از زیر سلطه زبان عربی نجات دهد. فردوسی میهن پرستی معمولی بود که کاری بر ضد سلطه عربهای اشغالگر آن زمان کاری کرد. فردوسی فرزند زمان خودش بود.
من وقتی دعواهای تاریخی را در سایتها میخوانم، متاسف میشوم که چرا عده ای که تاریخدان و تاریخنویس و تاریخشناس هم نیستند، به این دعواها میپردازند و آن را به عهده تاریخدانان نمیگذارند. متاسف میشوم بیشتر از این جهت که مسائل و مشکلات امروزمان را ول میکنند و میروند و دعواهای هزار سال قبل را پیش میکشند و با هزار من چسب و سریش میخواهند آنها را به زمان حال بچسبانند. من ازن دعواهای بی انتها را انحرافی میدانم.
بیایید به
واقعیت این است که امروز ملیونها انسان از تحصیل به زبان مادری خود محرومند، از نظر فرهنگی زیر ستم هستند و به آنها فشار می آید.ملیونها انسان در همه جای ایران میخواهند سرنوشت خودشان را بدست بگیرند ولی نمیتوانند. نمیتوانند چون از یکطرف رژیمی ضد انسانی بر آنها حاکم است و از طرف دیگر هیچ اتحاد و اتفاق و همدلی بین خودشان ندارند و اصولا نمیتوانند حتی با هم صحبتی مدنی و فارغ از کینه و دشمنی و فحش و ناسزا داشته باشند! بیایید به این مسائل و به راه حلها بپردازیم و خودمان را با مسائل هزاره های پیشین مشغول نکنیم.
من دو نفر را میشناسم که درست نقطه مقابل هم هستند: هر دو ایرانی هستند. یکی از آنها ترکی زبان است. این دوست من نبوغ عجیبی دارد در اینکه هر حادثه ای را به مسائل ملی و به ظلم فارسها علیه ترکها بچسباند. اگر بگوییم که یک نفر در خیابان زمین خورد، آن را به مسائل ملی میچسباند! دومی هم فارسی زبان است و اگر به او بگوییم که یک نفر زمین خورد، آنرا به ترکها میچسباند و علیه آنها بکار میگیرد! عجب نبوغی دارد این بشر!
هیچکدام از اینها به واقعیتها توجه نمیکنند و در دنیای نفرت خود زندگی میکنند. بیایید این هاله نفرت را بشکنیم و واقعیتها را ببینیم و به واقعیتها بپردازیم. بیایید علیه سیستمی که این ستمها را بر ما تحمیل میکنند، مبارزه کنیم و نه علیه هم. واقعیت این است که همه ما تحت سلطه و قربانی سیستمی غیر انسانی و ضد بشری هستیم. بیایید این سیستم را از میان برداریم و به دنیایی انسانی برسیم و در آن زندگی کنیم.