چپ گرامی ، نوشته «بنیانگذاران سازمان که اغلبشان در درگیری های جنگل و شهر، و در خانه های تیمی در مقابله با جلادان ساواک آریامهری جان باختند، بقیه با سو استفاده از نام آن قهرمانان، در داخل سازمان خدا بیامرز اکثریت، هیچکاره، و ول معطل بودند...» - این دیدی ست که جنبش مسلحانه را تنها به چند نفر در «جنگل و شهر» خلاصه میکند. که با عینیت این جنبش متضاد است. درست است که جنبش مسلحانه نخستین باز با اینان اعلام موجودیت کرد ، ولی در برخی از نقاط کشور ، پیش از سال 49 جوانان برای گشودن راه جدید جنبش مسلحانه در تلاش بودند که بعد از تلفات جنگل و شهر، جنبش توانست در خیلی از نقاط کشور توسط همین جوانان جان بگیرد. من از آذربایجان سال 1351 بگویم که : 1- گروه تبریز،2- اردبیل، 3اورمیه، 4-سراب، 5-نقده، و.. در زندان مرکزی اورمیه زندانی بودند و همه ی این گروهها آغاز گر راه مبارزه ی مسلحانه بودند.
چپ گرامی ، نوشته «بنیانگذاران
چپ گرامی ، نوشته «بنیانگذاران
آ. ائلیار
که تعدادشان بین 50 تا 60 نفر بود.البه دستگیر شدگان- آنان که در بیرون بودند نیز لازم است مورد توجه قرار بگیرند. اینان که سال 51 در زندان بودند از سالها پیش مقدمات راه را آماده کرده بودند. حالا این وضعیت آذربایجان بود. شرایط دیگر جاها هم کمتر از این نبود. این وضعیت تا 57 هفت به اوج رفت. این بود که سازمان فدایی بزرگترین نیروی چپ منطقه بود. میخواهم این نکته را بگویم که تنها پویان و احمد زاده و دیگران نبودند. جنبش مسلحانه پویانها و احمد زاده های بسیاری داشت. فدایی را به چند نفر خلاصه کردن یک دید انحصارگرانه و مرتجعانه است. آغاز گران این جنبش بسیار بودند و هرکدام در شرایط و نقطه خود تأثیر قابل توجه خود را داشته اند.