که تفکرش (اگر بتوان چنین نامی

که تفکرش (اگر بتوان چنین نامی بر آن گذاشت) ساده و ابتدائی است، در برابر همه "دشمنان" فقط یک راه مبارزه می شناسد و یک سؤال را مطرح می کند، مانند مسلمان معتقدی که در مقابله با هر مشکلی وان یکاد و حمدوقل‌هوالله می خواند. ولی این سؤال هرگز به ذهن بدوی عشیره پرست خطور نمی کند: چرا قومپرستان همکیش او تا به این حد در ادعاهای گزاف سخاوتمند و در ارائه مدرک و سند خسیسند؟ چرا آقای لوایی در مورد منبع مکتوبش در باره ترک بودن سهراب و تهمینه خودش را به نشنیدن می زند؟ این همه اصرار بر تحلیل نژادی بر اساس فاکتهای جعلی چیست؟ اگر عشیره پرست شجاعت چنین پرسشهایی را داشته باشد، دیگر عشیره پرست نیست و آنوقت شاید دیگر تعجبی از این نکته نکند که اسطوره شناسی یک از علوم پایه در باستانشناسی است و در دانشگاهها تدریس می شود. ولی عشیره پرست راه آسان را ترجیح می دهد، او چشمش را به دهان ملاهای کراواتی عشیره اش