ائلیار بئی، لطفا "کافکا"

برای مثال؛ مقایسه " کل حیدر"، "کل" در ترکی بمعنی گاو میش نر، و یا پر زور، و حیدر، به عنوان اسم مرد، که جناب نویسند، دو اسم را با هم بلغور کرده، و از آن " کل حیدر" و یا " کلیدر" درست کرده است. که گویا این مسوده، از اثر اصلی آن، که به زبان روسی در ترکمنستان موجود، که طرف گویا کپی آنرا به عاریت گرفته، و به نوعی رونویسی کرده است، در مقایسه با آثار نویسنده گان روسی، مثل " جنگ و صلح" و " آنا کارنینای" تولستوی، نویسنده شهیر و پر آوازه روس، نه تنها کاری عبث و خنده آور است، و انسان از خنده روده بر میشود، و یا مقایسه مسوده، عباس آقا، با آثار نویسنده نامدار روسی مثل " بورودا کارامازوف، داستایوسکی، نه تنها مسخره آمیز است، بلکه چنین قیاسی قهقهه دنیا را بلند میکند. در ادبیات داستانی ایران، جز معدود نویسنده ،که از نظر کیفیت داستان نویسی، که هنوز هم به پای نویسندگان اروپائی و آمریکائی نمیرسند، و هرگز فوت و فن، و رمز و راز سحر انگیز، داستان نویسی را، آنطور که باید، نیاموخته اند، و شمار شان نیز از تعداد انگشتان دست تجاوز نمیکند، بقیه ول معطل اند. امروز آثار نویسندگان جوان ملیتهای ایران، برای بارور شدن، و مطرح شدن در سطح جهان، به زمان نیاز دارد. اما سرکوب زبان ملیتهای ایران و تحمیل تک زبانی به بخش بزرگی از جامعه غیر فارس، نزدیک یکقرن است که جلوی بالندگی ادبیات داستانی را سد کرده است. در یک چنین جو خفگان زده، و سرکوبگر، نه تنها هنر رشد نمی کند، بلکه روز به روز به قهقرا میرود.