ایران به لحاظ سنتی دچار بحران

همزمان با بالا گرفتن بحران سوریه و ابرهای سیاه جنگ که از دور پدیدار می شوند، حداقل طی چند روز گذشته دو صدای کاملا متفاوت از مقامات رسمی کشور در خصوص این بحران به گوش می رسد. نخست موضع سردار قاسم سلیمانی (فرمانده نیروی قدس) که در گزارش خود در مجلس خبرگان (12 شهریور) اعلام کرد که ایران «تا آخر» از سوریه حمایت می کند و این کشور را خط مقدم «محور مقاومت در منطقه» می داند و بهانه هایی چون استفاده از سلاح شیمیایی و جنایت علیه بشریت تنها برای درهم شکستن این محور مقاومت طرح می شوند.

همزمان، و در سوی دیگر، موضع اخیر اکبر هاشمی رفسنجانی (رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام) در مازندران (9 شهریور) در رسانه ها منتشر می گردد که مسئولیت حمله شیمیایی اخیر در سوریه را متوجه دولت بشار اسد می دانند و ضمن انتقاد به این رویه نسبت به نتایج وخیم چنین رفتاری هشدار می دهد.

اظهارات هاشمی، که باعث حیرت برخی اصولگرایان شده است، هنوز پس از 4 روز به صورت رسمی از سوی ایشان تکذیب نشده و این سکوت هاشمی باعث شد تا برخی سیاستمداران تیزبین از جمله علی مطهری به این نتیجه برسند که «آقای هاشمی این حرف را زده و می خواهد راه جدیدی باز کند.»

البته تصور اینکه شخص با تجربه ای مثل آقای هاشمی از تبعات، و اعتراضات شدید، نسبت به سخنان خویش بی اطلاع باشد و سهواً در جلسه ای خصوصی چیزی گفته باشد باطل است. منطقی تر آن است که، همچون علی مطهری، این سخنان جنجالی را بخشی از یک مسیر جدید توسط طیفی دگراندیش در بدنه نظام بدانیم که بویژه پس از انتخابات پر سر و صدای اخیر به میدان سیاست بازگشته اند.