حضور قدرتمند و حضور بی رونق

روز سه شنبه دوربينها و خبرگزاريها دو حضور متفاوت را در چهار راه جهان به نمايش گذاشتند، يکی در ساختمان ملل متحد و ديگری در خيابان مقابل آن. يکی پشت تريبون غصبی مردم ايران، تريبون رسمی مجمع عمومی ملل متحد و ديگری در خيابان، بدون هيچ تريبون و امکان رسمی.
اما کدام حضور پرقدرت تر، محبوبتر و با صدايی رساتر بود؟ آن که تريبون رسمی را غصب کرده بود، يا آن که جز تلاش اشرفی گونهٴ هموطنان آزاده چيزی نداشت.
و کدام حضور بی رونق و پرشکاف و پرتناقض بود؟ آن که در موضع اپوزيسيون بود و دستش از مظاهر رسمی و کلاسيک قدرت خالی بود يا آن که همهٴ مظاهر رسمی و مادی قدرت را با غصب امکانات يک ملت و کشور در اختيار داشت.

نگاهی به انعکاس گسترده تظاهرات ايرانيان اشرف نشان می تواند ما را به پاسخ نزديک کند. قدرتمندی اين حضور را می توان در تصاويری که تمامی خبرگزاريها و تلويزيونهای مهم منعکس کردند به خوبی ديد. گزارشگر الجزيرهٴ انگليسی از صحنه گفت: «صدای اپوزيسيون ايران در آمريکا بسيار بلند است» و خبرنگار ديگری صحنه را در يک عبارت خلاصه کرد: «يک تظاهرات عظيم». باز هم پاسخ را می توان در عزمهای جزم و استوار، در مشتهای گره کرده، در خروش پر طنين، در شعارهای خشمگينانه اشرف نشانها و در سخنان کوبندهٴ برجسته ترين شخصيتهای سياسی آمريکا ديد که روحانی را عامل «سلاخی انسانها در شورای امنيت رژيم» معرفی می کردند، مدره جلوه دادن او را «تبليغاتی شنيع» می دانستند و «فريب مجدد آمريکا از ملاها نشان حماقت!».