آقای اقبالی گرامی شما به

گردنتان از شدت خشم پاره خواهند شد. بیایید فارغ از این فحاشی ها به نقد و بررسی عملکرد همه سازمانهای سیاسی بپردازیم. سازمان اکثریت خودش با شدیدترین وجه به انتقاد از عملکرد خودش پرداخت و تمامی اعضای رهبری را به کناری نهاد. نظر من این است که این انتقاد کافی نیست و فقط انتقادی بیرحمانه است که به ریشه ها نپرداخته است. بیاییم مسائل را ریشه ای بررسی کنیم و ببینیم که سازمان اکثریت با حمایت از رژیم جمهوری اسلامی چه ضرباتی به مردم ایران زد و دیگر سازمانها از چپ و راست با سیاستهای خشونت آمیزشان چه ضرباتی به مردم ایران وارد ساختند و بیاییم از این نقدها و بررسی ها درس بگیریم تا چنین فجایعی تکرار نشوند. البته با شناختی که از طریق نوشته هایتان از شما پیدا کرده ام، بعید می دانم که تن به چنین نقد و بررسی بدهید. فکر می کنم که شما هنوز که هنوز است، همچنان به انتقاد معتقدید و نه به نقد و بررسی. شما هنوز که هنوز است همچنان همه چیز را از دریچه خشونت می بینید. با شناختی که من از شما پیدا کرده ام شما هیچ میانه ای با شیوه های مسالمت آمیز و خالی از خشونت ندارید. شما در نوشته هایتان حتی زمانی که به حقوق بشر و آزادی بیان و قلم و... می پردازید، گفتارتان مملو از خشونت است و نفرت. بیایید یک بار هم که شده نگاهی دوباره به نوشته های خودتان بکیند(طبیعتا این کار برای نقد و بررسی خودتان ضروریست). آنگاه خواهید دید که شما مبلغ خستگی ناپذیر خشونت و نفرت هستید. +++++++++ نوشته اید که «آقای فرخنده از موضع پوزیسیون به آقای خرسندی (از اپوزیسیون) حمله کرد و چه زیبا آقای م.سحر دست او را رو کرد!» نه آقای اقبالی متاسفانه آقای م. سحر دست ایشان را رو نکرد. م. سحر به جای رو کردن دست آقای فرخنده به سازمان اکثریت فحاشی کرد. همان چیزی که از آن قند توی دل شما آب می شود. مطمئن باشید که اگر آقای م. سحر به نوشته آقای فرخنده می پرداختند و «دست او را رو» می کردند، شاهد هیچکدام از این کامنتها نبودیم.