در کامنت قبلی فضای پر پیج

به این منظور، از 14 سال پیش که اولین هسته« گروه پالتاکی فرهنگ گفتگو» را در فضای مجازی تاسیس کردم با خود عهد کردم که وارد فعالیت سیاسی_ تشکیلاتی آنچنانی نشوم و خوشحالم که تا امروز به این عهد خود وفادر ماندم و تنها در اندک جلساتی ؛ آنهم به منظور پوشش خبری و تولید برنامه شرکت جسته ام . بنابر همین دلیل ، چندین بار تاکید کرده ام که در هیج کجا خود را «سرنگون طلب» و یا «اصلاح طلب» نخوانده ام و بیشتر سعی کردم که از« واقع‌گرایی سیاسی »ویا همان "رئال پلیتیک" پیروی نمایم . نسل من ، نسل انقلابی ها ، نسل آرمان‌ خواهی بود.نسل من جان های عزیز و فراوانی را از دست داد، از یکسو هم خود نا بود شدیم، و از دیگر سو نیز زندگی نسل بعد از خود را جهنم کردیم . از این رو نه تنها برای خود جایی در آینده سیاسی ایران نمی بینم، بلکه در حقیقت شکست خورده گانی هستیم که قصد جبران گذشته را دارند .باید به نسل جوان کنونی میدان داد که آینده بهتری برای نسل های بعد از خود فراهم سازند. یگانه شرط هم دمکراتیزه کردن فضای سیاسی اپوزیسیون ، علیه کم دانی ، نادانی، عوام گرایی و فریب کاری در جبهه خودی می باشد. بنابراین پرسشگری ، نقد بدون تعارف ، بدون نان بهم قرض دادنهای تهوع آور؛ فضایی را ایجاد کنیم که خلاقیت ، ابتکار تولید اندیشه های نو و ایجاد شود وگرنه زیر بسته ا«صلاح طلبی» و یا «سرنگون طلبی» می تواند به مردم زهر خوراند .. این بحث ادامه دارد