اعضای کانون نویسندگان ایران

اعضای کانون نویسندگان ایران پرورش یافته ی دوره ی اختناق و قدرقدرتی ساواک بودند. همه با شرایط اختناق آشنا بودند. اینان شاهد کشتارهای جمعی بعداز 57 بودند. و اختناق جدید را نیز خوب می شناختند. اما با این تجارب ، «خام خیالی» کرده فله ای سوار اتوبوسی شده بودند که «ساواما» پشت صحنه برایشان آماده کرده بود. خوب روشن است که عاقبت چنین «خام خیالی» چه میتواند باشد. دوستانی که میخواهند نظر بنویسند لطفاً به حاشیه نپردازند که مشکلی را حل نمیکند.مسئله اساسی و مطرح درمقاله بالا این پرسش اساسی است که «چرا ادبیات فارسی چشم خود را به تبعیض فرهنگی اکثریت مردم ایران بسته است؟» به این سئوال لازم است پاسخ داده شود. این کوی و این میدان. بفرمایید پاسخ خود را بادلایل و فاکت روشن کنید. پاسخ میتواند طولانی باشد و یا تنها دو کلمه باشد:«خوب کرده»! یا « کجرفته»! کسانی که از حقوق بشر، رفع تبعیض سخن میگویند ضرورت دارد