بله، عمداً عکس را نه از زنان کوبانی بل از « زنان نظامی» انتخاب کرده اند. اصولاً موضوعات لازم بود جهت تحلیل از هم تفکیک میشد. و حتی عکس. نویسنده لازم بود مشخص میکرد میخواهد در باره ی «نظامیگری زنان» صحبت کند یا زنان کوبانی.یا زنان خاورمیانه، و در کدام «شرایط» . یا تبلیغات در مورد زنان مسلح. یا قهرمانی های زنان . و... نویسنده مانند بسیاری از زنان فمنیست اندیشه هایی پراکنده در مورد مسایل گوناگون در هم آمیخته و از حل مسایل وامانده است. این نشانه «مغشوش» بودن نظریات دوستان فمنیست است. افکارشان حسابی درهم ریخته است.علت آن این است که ایده لوژی «فمنیسم» آشفته است. اینان هم دربرخورد به مسایل نمی توانند فارع از ایده لوژی خود بیاندیشند. راه درست برخورد به مسایل، نخست «خداحافظی» از ایده لوژی فمنیسم است. آلترناتیو آن، «برابرحقوقی انسانها جهت رفع تبعیضات» است که انسان را مد نظر دارد و نه «جنس» را.
بله، عمداً عکس را نه از زنان
بله، عمداً عکس را نه از زنان
آ. ائلیار
و مبارزه با «ایده لوژی جنس گرایی». و تفکیک آن از «جنبش برابرخواهی زنان» . و مبارزه با تبدیل کردن «جنبش زنان ایران» به «جنبش زنان فارسی زبان». و دفاع از «رفع تبعیض زنان همه ی ملیتهای ایران» و حتی خاورمیانه. زنان غیر فارسی زبان در ایران 3 نوع تبعیض متحمل میشوند در حالیکه زنان فارسی زبان 2 نوع. ستم دیکتاتوری،نابرابری زن و مرد، ستم فرهنگی. اینها برای دوستان فمنیست عملاً تنها از زاویه « تمامیت ارضی، حقوق برابری زن و مرد فارسی زبان، و ایده لوژی فمن» مطرح است. با این نگاهها نمی توان مسایل را درست طرح و حل نمود. نویسنده در مقاله فرق قهرمانی را با تبلیغات قهرمان سازی نمیداند. هر دو را با هم قاطی کرده. از مسلح شدن زنان کوبانی می ترسد ولی از قتل عام شدن آنها باکی ندارد! از مسلح شدن زنان ملیتها به ویژه در ایران می ترسد ولی از نقض حقوق فرهنگی و جنسی آنان واهمه ای ندارد. خلاصه کنم: مکان و زمانی هست که ضرورت دارد زنان مسلح شوند و شرایطی هست که می توانند نشوند. مکان و زمانی هست که زنان واقعاً قهرمانی نشان میدهند و باید قهرمانی آنان را ستود و به نسلهای آینده آموخت. شرایطی هست که نیازی به این کار نیست . جنگ و خشونت و نظامیگری همه پدیده های ساخت نظام اقتصادی- اجتماعی ، و فرهنگی و سنتی مسلط بر جامعه اند برای «قدرت-رقابت- امنیت- منافع». راه کسب حقوق مبارزه مسالمت آمیز است. اما در مقابل نیرویی که آمده نه برای صحبت بل برای کشتار، دفاع از حیات خود وظیفه اول است. راه درست زنان ایران، دفاع از همه حقوق زنان ملیتهای ایران از جمله دفاع از رفع ستم فرهنگی بر این زنان است.نه به بهانه های مختلف سکوت در برابر این ستم مضاعف. این دوستان فمنیست هنوز در مورد زنان ایران سیاست درستی ندارند ، در اندیشه زنان خاورمیانه و حتماً جهان اند! رک بگویم فمنیسم نوعی راسیسم است. جنس گرایی با نژادگرایی سرشت متفاوتی ندارد.ایده لوژی فمنیسم آفت «جنبش برابری خواهی زنان ایران» است. فمنیسم ایرانی فمنیسم فارسی ست. غم تمامیت ارضی را دارد و نه غم برابری حقوقی را. غم جنگ و خشونت و حقوق عملاً بهانه ای بیش نیست؛ برای دغدغه هایی غیر از «برابری حقوقی». فمنیست های به اصطلاح ایرانی برابری خواه نیستند. بل تمامیت گرا هستند. و تبعیض گر. زن چه فرقی با دیگران دارد؟ چرا از استقلال و آزادی و رفع تبعیض سرزمین و مردم خود دفاع نکند؟ او در شرایط مختلف با شیوه های مختلف مبارزه ضرورت دارد از هستی و حقوق خود و مردمش دفاع کند. راه مبارزه با جنگ از راه دفاع از خود میگذرد.