سروش گرامی راه حل خود را ارائه داد. از نظر من کسی که راه حل میدهد جرئت به خرج میدهد. درست یا اشتباه بالاخره پیشنهادی برای حل مسایل ایران دارد. حتی دوستانی که راه حل جدایی را پیشنهاد میکنند در بیان نظر خود شجاع هستند. میتوان به راه حلها برخورد کرد . اما اینکه کسانی به این و آن بپرند و دیگران را فلان و بهمان بنامند، بدون اینکه «راه حلی» پیشنهاد کنند، قابل سئوال اند که «این سخنان برای چیست؟ برای چه راه حلی»ست. باد هواست؟ شلوغ کاری ست؟ یا از برای راه حلی ست؟ چرا راه حل خود را پنهان میکنید و پیشنهاد نمیکنید؟ دولت ایران راه حل داشت و «نظام اسلامی» را بر ارکه قدرت نشان. حالا شما چرا راه حل نشان نمی دهید و به این و آن می پیچید ؟ آخوند روضه خوان از مشروطیت راه حل داشت برای خودش و سرانجام هم آنرا به دیگران چپاند. حالا کسانی که راه حل ارائه نمیدهند و تنها شلوغ کاری میکنند
نظام اسلامی ایران یا ترکیه راه حل درستی ست حق دارد آنرا پیشنهاد کند. می توان در مورد همه راه ها یک یک بحث کرد و نقد کرد و شاید به نتیجه ای رسید.صد سال هم این و آن را اخ و تف بنامید هیچ مشکل و مسئله ای حل نمیشود. البته این چیزها الفباست و نیازی به گفتن ندارد ولی مشکل ما این است که در همین الفبا گیر کرده ایم. و میخواهیم از دست نظام اسلامی ایران هم رها شویم! با این کج رفتاریها در برخورد به مسایل صد سال دیگر هم رها نمی توان شد. نویسنده ی مقاله میگوید «کمونیست هستم » و راه حل نوعی سوسیالیسم را پیشنهاد میکند.یکی میگوید آقا «مشروطه سلطنتی» را دارم. آن یکی «مشروطه ی بی سلطنت» را دارد. حزب پان ایرانیست میگوید آقا پان ایرانی برایتان به ارمغان آورده ام و... بالاخره «هر جریان فکری» برای خود راهی دارد. آیا بهتر نیست راه را با دلایل خود برای دیگران مطرح کند؟ یا بهتر است ماهها و سالها به این و آن بپرد و همه را اخ و تف بنامد و هیچ هم معلوم نکند جناب خود چه راه حلی دارد؟ والله آدم از این کارها بسیار شگفت زده میشود. این دوستان خیلی شگفت انگیز و «جالب انگیز»اند...