اسماعیل گرامی، در شرایط جامعه ایران نه سوسیالیسم قابل تحقق است و نه جدایی یا استقلال. هردو موضوع از نظر عملی اتوپی ست. اما تحقق قدرت غیر متمرکز مثلا فدرالیسم ممکن است و بستگی به توازون نیروها دارد. راه اتوپی ها راه شکست است و هرز بردن نیرو. شعار های آینده های بسیار دور را درست است که به آیندگان بسیار دور بسپاریم. کار عملی اکنون رفع دیکتاتوری-رفع تبعیض- رفع قدرت متمرکز- رفع نسبی بیعدالتی اجتماعی-جدایی دین از دولت ... ا ست. بهتر است نیرو را در این جهت لازم مصرف نمود. رویا ها به دنیای رویایی تعلق دارند و به درد امروز نمیخورند. شعارها هم نابودی دیکتاتوری تبعیض-قدرت متمرکز-بیعدالتی اجتماعی ست. این اهداف عملی هم به تنهایی تحقق نمی یابد-ضرورت دارد همه ی مردمان هم منفعت در این گامها متحد عمل کنند و همبستگی داشته باشند. هیچ مردمی در ایران نمی تواند به تنهایی پیروز شود.
اسماعیل گرامی، در شرایط جامعه
اسماعیل گرامی، در شرایط جامعه
آ. ائلیار
کار تنهایی یعنی شکست. و حکومت هم همین را میخواهد. مخالفان شکست بخورند و کاری از پیش نبرند. بفرمایید کلاه خود را کمی با خودتان قاضی کنید. توجه نابدل و نویسنده ی مقاله به اتحاد عملی برای پیروزی ست. شکست انقلاب مشروطیت-بهمن- 21 آذر- کردستان و ...همه بعلت عدم اتحاد مبارزه بوده است. و هر جا هم کمی پیروزی بوده نتیجه اتحاد عملی بوده است. پیروزی خمینی هم نتیجه اتحاد عملی بود.آذربایجان در ایران نه اسکاتلند است و نه جمهوری آذربایجان. و نه جای دیگر. هر نطقه شرایط خاص و زمان خاص خود و فرهنگ سیاسی خاص خود و سازمان یابی و امکانات عملی خود را دارد. کسی که بدون توجه به این شرایط خاص حرکت میکند کارش شکست است.سن ساغ من سلامت.