آقای اقبالی گرامی ممنون از

و نه بعنوان نماینده و عضو و هوادار آن. کسانی که از حزبی برای شرکت در کنگره شان دعوت می کنند، طبیعتا نگاهی هم به مرامنامه و منشور آن حزب می کنند. لطفا نگویید که شما جزو دعوت کنندگان و برگزارکنندگان نبودید، چون شما تمام قد از کنگره و عملکرد آن دفاع می کنید. تا حدی که کنگره برای شما، چنان که از فحوای مدافعاتتان بر می آید، مقدس شده است. در مورد حزب پان ایرانیست شما هیچ نگاهی به منشور این حزب نمی کنید و بر مواضع آقای دکتر حسین کیانزاد تاکید می کنید. حال این سوال پیش می آید که مگر خمینی در پاریس نگفت که همه آزادند. حتی کمونیستها هم آزادند> مگر نگفت که آزادی پوشش را می پذیرد؟ و.... و پس از بقدرت رسیدن چنان کرد که روی هیتلر و استالین را سفید کرد؟ مگر در آن زمان خمینی به حکومت اسلامی و کشتار معتقد نبود؟ کتابهایش می گویند که بود! حالا هم منشور حزب پان ایرانیست می گوید که مواضع آقای کیانزاد یک چیز است و تنها پاهر عوام پسند آن است و باورهای حزبی اش یک چیز دیگر. عملکرد این حزب در طول تاریخ وجودش نشان می دهد که مخالف دمکراسی است و حقوق بشر!
من نوشتم که <شما شاکیان را به سه دسته تقسیم می کنید...> شما در جواب، به تشریح این سه دسته پرداخته اید و توضیح واضحات کرده اید. و اما نگفته اید که آیا کسان دیگری غیر از این سه دسته هم وجود دارند که <شاکی> و منتقد باشند یا نه؟ و کلمه ای هم در باره آنها نگفته اید. من ترسم را بیان کرده ام که پشت همین تقسیم بندی شما، در ایران فردا، انگ زنی برای هر منتقدی و سرکوب آن نهفته باشد. شما مثل همیشه تاکید کرده اید که <من همواره از بی قید و شرط بودن آزادی سیاسی دفاع کرده و می کنم> همینجا این سوال برای من پیش می آید که در مقابل انتقادات این سه دسته <شاکیان> چه سیاسی پیش می برید؟ به کدام سوال آنها (هر چند از روی غرض و مرض باشد) جواب داده اید؟ آیا <شاکیان> دیگر خارج از این سه دسته با نسبت داده شدن به همین سه دسته منکوب نشده و نخواهند شد؟ انگ زدن راحت است! جواب ندادن راحتتر! منکوب کردن با انگ زدن هم باز هم راحت است و شیوه ای است که هزاران سال در ایران ما وجود داشته است و دارد. ولی دمکراسی آنجا سخت می شود که قرار می شود با <مخالفان> و <مفرضان> و همین <سه دسته> برخورد شود. شعار دادن هم راحت است ولی وقتی پای عمل پیش می آید، خیلی چیزها روشن می شود.
آقای اقبالی گرامی، شما باز هم تاکید کرده اید که <نخستین بار است که طیفی ناهمگون بر پایه سکولاردمکراسی و ساختن خانه مشترک وارد گفتگو می شوند> و تکلیف نشستهایی مانند نشست برلین و سمینار استکهلم و... را مشخص نکرده اید. مگر آنها از طیفهای ناهمگون نبودند؟ یا شاید آنها برای ساختن خانه مشترک وارد گفتگو نشده بودند؟ آیا قبل از کنگره بوخوم، واقعا هیچ طیف ناهمگونی برای ساختن خانه مشترک سکولار و دمکرات آینده دور هم جمع نشده بودند و یا این ادعا از شیفتگی شما نسبت به کنگره و تقدیس آنناشی می شود؟ جای تامل دارد!