جناب خادمی! کدام نیرو های

هَمَه باهم! نتیجه چی شد؟! اگر از همان قدم اول همکاری، حق و حقوق ملی ـ مدنی، و زبانی ـ فرهنگی، و حق تعیین سرنوشت ملل غیر فارس معین و مشخص نشود، چنین همکاری هیچگاه جامعه عمل بخود نخواهد پوشید. نیروهای سیاسی جامعه فارس عددی نیستند که بتوانند رژیم را سرنگون بکنند. هر کس که میخواهد چنین همکاری شکل بگیرد، اول باید، با صداقت تمام، استرداد حقوق ملی ـ مدنی و حقوق زبانی ـ فرهنگی، و آزادیهای سیاسی، و حق تعیین سرنوشت ملل غیر فارس را، بصورت پیش نویس مکتوب، و آنرا به عنوان مانیفست، در دسترس همگان قرار دهد، و آنرا به خلقها اعلان بکند. تا همه بدانند که برای چی انقلاب میکنند. تا در فردای پیروزی انقلاب، بدانند چه چیزی نصیب شان میشود. و الا با شعار" هَمَه باهم" خمینی، و کلی گوئی های بی اساس! چنین همکاری هیچگاه صورت نمیگیرد. زیرا دیگر نمیتوان مردم را سر کار گذاشت، و وعده های سر خرمن داد؛ که فعلا بیائید، انقلاب بکنیم، بعدا به همه آزادی داده میشود. این همان شعار پوچ، و حرفهای توخالی قبل از انقلاب بهمن 57 بود. که شاه دیکتاتوررفت، وخمینی دیکتاتوربرجایش نشست. هم اکنون دیکتاتورهای تازه نفسی که با ولع تمام در کمین قبضه قدرت هستند، خطرشان کمتر از شاه و خمینی نیست. نتیجه اینکه؛ هر ملتی باید خود، زمام امور خود را بدست بگیرد. و خود آنرا اداره بکند. هر ملتی باید خود آقای خود باشد. افراد غیر خودی، نمی توانند، دلسوز آن ملت باشند. و ملل غیر فارس ایران، این معضل سیاسی را نزدیک یک قرن است که به تلخی تجربه میکنند. و طبق معروف ؛ تجربه را تجربه کردن خطاست!!