آقای peerooz..هر چند که آواز دهل از دور خوش است ولی متاسفانه و یا خوشبختانه در زندگی 37 ساله دور از ایران, من تقریبآ 17 سال در اسکاتلند و در شهر ادینبورگ و3 سال در اسسکس اطراف لندن و 17 سال است که در امریکا زندگی میکنم..هر جامعه ای به معیارهای مخصوص خودش بیماری های اجتماعی خودش را به یدک میکشد. بنابراین جامعه امریکا از این امر مبرا نیست و نمی تواند باشد..اگر امروز می بینید که روزنامه لوموند مقاله ای در باره کشته شدن سیاه پوستان توسط پلیس را می نویسد هیچ کس منکر این واقعیّات نمی باشد. مبارزه با برده داری یک بخش مهم تاریخ امریکا را تشکیل میدهد. نویسنده گان محترم لوموند می دانند که بیش از شش صد هزار نفر سفید پوست ( بیش از کشته شده گان در دو جنگ جهانی و ویتنام ) در جنگ های داخلی امریکا کشته شدند تا آزادی برده گان سیاه پوست در دوره ریاست جمهوری ابراهام لینکلن به تصویب برسد..نویسنده گان محترم
آقای peerooz..هر چند که آواز
آقای peerooz..هر چند که آواز
Anonymous
لوموند خوب میدانند که این سربازان امریکائی بودند که در سواحل نرماندی پیاده شدند که بیش از 30,000 کشته دادند تا راه ورودی با پای پیاده را برای آقای شارژ دوگل در خیابان شانزه لیزه را مهیّا سازند . میانگین زنده ماندن یک سرباز آمریکائی از کشتی به ساحل 7 دقیقه بود. گرداننده گان محترم لوموند می دانند که اگر این امریکائی ها کشته نمی شدند خیلی امکان داشت که این اخبار سیاهپوستان را به زبان آلمانی در مجله اشپیگل پاریس چاپ میکردند...ولی بحث اصلی در باره حقوق اولیه انسانی است که ما ترک های ایران خواهان آن هستیم..هر موقعی که یک ترک و یا یک عرب در باره حق تحصیل به زبان مادری میکند , به انگ تجزیه طلبی متهم میشود..دو عاملی که ایران را تجزیه خواهد کرد یکی وجود رژیم آپارتاید استعمار گر داخلی اسلامی ایران است و دیگری مهم تر, وجود پان ایرانیست های رنگارنگ است..