آقای تبریزی گرامی، امیدوارم

می تواند از قلم علیرضا اردبیلی تراویده باشد، از قلم کسی که معتقد است فارسها نقص کروموزومی دارند و ملتی بیشعور و وحشی هستند. تنها تفاوت ایندو در این است که ائلیار باهوشتر از اردبیلی است و کلامش را که چیزی جز نفرت پراکنی قومی (برای انشقاق ملت ایران و رسیدن به استقلال آذربایجان) نیست، بهداشتی تر عرضه می کند و برای اهریمن سازی از فارسها از "ناسیونالیستهای فارسی" حرف می زند. همین روزها یک دانشجوی بهائی را از تحصیل محروم کردند، به خانه و مغازه چند بهائی حمله کردند، چند صد درویش گنابادی را بهمراه زن و بچه هایشان در خیابان لت و پار کردند، چند نفر را بخاطر (دزدی (بخوان فقر) اعدام کردند، یک دگر اندیش مسلمان را بدلیل برداشت غیر سنتی از قرآن اعدام کردند، صدها زن و دختر را در خیابان تحقیر کردند و .... آیا شما دیدید از این حضراتی که کلمه "تبعیض" به ورد ملکوتیشان تبدیل شده صدایی درآید؟ اینها موضوعاتی هستند که بدرد نفرت پراکنی قومی نمی خورند، پس عشیره پرستان در باره آنها سکوت می کنند. همینطور در باره حقوق دگرباشان جنسی، کارگران، کودکان کار، زنان تن‌فروش .... زیرا به بهانه دفاع از هویت و رفع تبعیض قومی و اعتلای زبان مادری می شود مردم یک کشور را با هدف رسیدن به استقلال به جان هم انداخت، ولی دفاع از حقوق بهائیان، همجنسگرایان، درویشان، کودکان کار و ... تنها و تنها باعث گسترش همبستگی ملی می شود، درست به همین دلیل است که عشیره پرستان به این موضوعات نمی پردازند. نمونه دم دست خشکسالی در ایران است: به خشک شدن دریاچه ارومیه می شود پرداخت، زیرا می شود آنرا به گردن فارسها (که عشیره پرستان از سر بزدلی کلمه "شوینیسم فارس" را در مورد آنها بکار می برند) انداخت و دشمنی ایجاد کرد و به استقلال رسید. ولی خشک شدن زاینده رود نیازی به بررسی ندارد، زیرا از آن ابی برای نژادگرایان عشیره پرست گرم نمی شود. این است معنی عشیره پرستی!