یوسف عزیز، از وقتی که کشورهای

و کوبانی آخرین تلاش است. در کوبانی اول حق حیات انسانها مهم است تا بعد مسایل سیاسی. کوبانی نباید قتل عام بشود. این شکست «خود زندگی» ست. حالا مسایل سیاسی بکنار. میدانم رهبر کوبانی در اروپاست. ولی مهم آن است که شهر سقوط نکند. و انسانها کشتار نشوند.** وقتی یک نیرو «متحد استراتژیک» نباشد مسئله « تاکتیک» در مبارره علیه هم و یا همکاری با هم علیه دشمن مشترک پیش میاید. که در رابطه با اسد و کردها در سوریه نیز مطرح شده است. جنگ خصلت اش چنین است. ولی این برای ما در ایران آموزنده است که « با جنگ داخلی که پای دولتهای خارجی را باز خواهد کرد، باید دانست " نه استقلال نه جدایی، نه دموکراسی و نه چیز دیگر" هیچکدام قابل پیگیری نیست. نخست مردم به پا خاسته به خانه های خود بر میگردند و بخشی هم در جنگ داخلی بیگناه نابود میشوند- و هیچ خواسته ای نیز قابل پی گیری نمیشود. بنابرین نصیب مردم دوباره اسارت و فقر و بدبختی ست. ما در ایران به هر وسیله ای شده لازم است جلو جنگ داخلی را در آینده بگیریم و بجای آن دوستی و اتحاد ایجاد کنیم. تا بتوان به خواسته رسیدگی کرد و آنها را پی گیری نمود. بدون حضور مردم کاری صورت نمیگیرد. جنگ داخلی یعنی شکست خیزش مردم و شکست انقلاب و رهایی.