Skip to main content

نوشته ام باز می نوسیم « تا

نوشته ام باز می نوسیم « تا
آ. ائلیار

نوشته ام باز می نویسیم « تا دیکتاتوری حاکم هست سیاست درست آن است که مسایل ارضی در منطقه مطرح نشود. و اسامی و حدود مناطق آن چنان که بوده بماند و در «نوشته و عمل» رعایت شود. تا بعد از دیکتاتوری موجود بتوان در یک «فضای دموکراتیک و آزاد» روی همه ی مسایل فکر کرد. طرح اختلاف ارضی بین مردمان به زیان مبارزه ی مشترک و دوستی و همبستگی مردمان تحت ستم مضاعف است. و باعث درگیری و دشمنی. و سیاست غلطی ست ». 2- کردهای عراق که تابعیت ایران را ندارند ایرانی به حساب نمی آیند. 3- اما کردهایی که تابعیت ایرانی دارند ایرانی هستند و نمی توان آنها را غیر ایرانی یا مهمان حساب کرد.4- تقسیمات جغرافیایی «قدیمی و پیشنهادات جدید در این مورد» تنها پس از حکومت حاکم در پارلمان جدید ایران بر اساس قانون اساسی نوین میتواند مطرح شود. دور زدن این روند ، اکنون، سیاست غلطی ست. 5- چه رفراندومی در بعد از انقلاب آینده باشد یا نباشد

بعد از حکومت حاکم می تواند مطرح شود. اکنون شعارها و ایده های زود رس مشکلی را حل نمی کند و بر مشکلات هم میافزاید.6- عینیت گرایی، زمان شناسی، روش عملی، دور زدن "جنگ و درگیری و کینه و دشمنی" و ایجاد «همبستگی تحت ستمان»، از اصول اساسی سیاست درست کنونی در شرایط حاضر است.7- فکر نمی کنم درک اینها نیاز به نبوغ داشته باشد. هر آدم عامی در شهر و خیابان بدون اینکه به این اصول اشاره کند آنها را عمل میکند. برخی از اهل قلم و سیاست متاسفانه از این انسانهای ساده نیز عقب مانده اند و این جای تأسف است.8- این «عقب ماندگی» می تواند یک انقلاب دموکراتیک را به «جنگ داخلی» تبدیل کند و پای خارجی را به معرکه باز نماید، و «خیزش عمومی» را به شکست کشاند. همچنان که در سوریه به وقوع پیوست. درس بزرگ «خیزش مردم سوریه» است. آیا درک این موضوع سخت است؟ اگر نیست پس چرا در «سیاست و عمل خود» اندیشه نمی کنید؟9- مردمانی شایسته ی صلح و دموکراسی و آزادی هستند که قبل از هر چیز به این «عقب ماندگیها» در خود فائق آیند. و گرنه حال و روزگارشان بهتر از احوالات مردم سوریه نمی تواند باشد.پیشنهاد من آن است که به «آینده ی صلح آمیز» اندیشه کنید. راه حل اش را بیابید و به دیالوگ بگذارید.