دوستان خیلی زحمت کشیده اند

گروههای چپ و کمونیست دیگری هم هستند که هنوز «در فکر تحلیل علمی شرایط مشخص» هستند و امید است آنها هم بعد از به نتیجه رسیدن اعلام حمایت کنند. جهت ثبت در تاریخ کمونیستهای ایرانی! آیا این «شایستگی» نشان نمی دهد که چرا « کمونیستهای ایران در 57 شکست خوردند»؟ ...از این جامعه ی 80 میلیونی ایران 200 نفر کمونیست و چپ و دموکرات نمی توانستید به کوبانی بفرستید که از نزدیک و عملاً در مدافعه از « حقوق انسان و به ویژه حقوق زحمتکشان» شرکت کرده و حتی تجارب آنجا را هم به دیگران منتقل کنند؟ نه؟ اتحاد بین خود ندارید؟ چون «خود در اسارت فرقه گرایی و گروه گرایی» هستید؟ پس چرا راهی برای رهایی از این «اسارت» نمی یابید؟ با این فرقه گرایی چگونه میخواهید «انترناسیونالیسم پرولتری» را در عمل تحقق بخشید؟ چرا در جبهه ای متحد نمی شوید؟که بتوانید وظایف داخلی و خارجی را به موقع و مؤثر انجام دهید؟ آیا درک این چیزها سخت است؟ «افکار» اجازه نمی دهند؟ چرا «آزاد اندیشی» را به چاره نمی طلبید؟... تا کی میخواهید بین خود متحد نباشید؟ و حمایت های دیرهنگام روی کاغذ را به موقع و در عمل انجام دهید؟ «پرولترهای جهان متحد شوید». شعار معروف است. میدانید بخشی از کارگران ایران میگوید :شما که آزاد هستید بهتر است «خود نیز متحد شوید». یعنی «مبارزان راه رهایی زحمتکشان متحد شوید». چرا عمل نمی کنید؟ اتحاد خوب است تنها برای گارگران؟ کمونیستها نیازی به اتحاد و جبهه ندارند؟ آری؟! ... آیا از این رو نیست که این گونه حمایت ها هم تنها روی کاغذ میمانند و بیشتر از آن برد ندارند؟...آیا به این دلیل نیست که اسارت همه جانبه انسان در ایران ادامه دارد؟ ... و شاید هم در جهان؟...برای جهان نو ، زندگی آزاد و نوین، اتحاد ضرورت نیست؟...امید است دوستانی که در تهیه ی این متن شرکت داشتند این مطالب را دیده و روی آن بیاندیشند...