لوایی عزیز،
با اشاره به کلیات مسالمت جویانه ی جنبش حق طلبانه ی آذربایجان -که درست هم هست-«جریانها و رگه های افراطی» آنرا که تظاهرش در «تئوری و رفتار» ، با فاکت، در نوشته من هم ذکر شده، ندیده میگیرند. اینکه این «ناسیونالیسم افراطی آذربایجان» نتوانسته -برحسب شرایط-دست به خشونت با سلاح بزند- بعلت عدم شرایط چنین کاری ست. این رگه در«سخن و تئوری و رفتار» -که شرایطش هست-به تمام معنی خشونت گراست و «خرخره جونده». «وجود این ناسیونالیسم افراطی» در داخل حرکت نه یک اتهام، بل یک واقعیت مسلم است. اختناق آفرینی و جو استبدادی در حرکت حق طلبانه نیز یکی دیگر از «نمود»های آن است که همه شاهدش هستیم. ناسیونالیسم افراطی، نه یک گروه یا حزب و شخص است،بل یک «ایده و روش و سیاست» است. که مبنای «تئوریک و عملی» دارد.
مبارزه ی ملی:
-همه ی حرکات ملی در ایران و منطقه از «دو خصلت »برخورداراند:
1- ناسیونالیستی هستند
- در بین آنها «افراط گرایی» هم واقعیت است.
-بخشی از دو شیوه ی مبارزه ی سیاسی و نظامی استفاده میکنند
-و بخش دیگر تنها شیوه ی مبارزه ی سیاسی را دنبال میکنند
- شیوه ی مبارزه ی نظامی در ایران و ترکیه به زیان «کسب حقوق برابر» است. و موجب تلفات انسانی غیر لازم.از این رو نیز نادرست است. افراط گرایی نقش بارزی
اینجا دارد.
-افرط گرایی هر جا امکان عمل نظامی ندارد ، خشونت خود را در«سیاست» و در «تئوری و رفتار و سخن و تبلیغات» پیش می برد.
- سیاست افراط گرایی، عامل اختلاف بین خلقهای تحت ستم است و «حکومتها» از این اختلاف برای دامن زدن به «دشمنی و عدم اتحاد» خلقها سود می جویند.
-افراط گرایی سیاست «جدایی خواهی» بیموقع را پیش می برد و از این رو نیز «آوانتوریست» و ماجرا جوست.
- از تکیه گاههای آن ، مانور در اختلافات ارضی ست.