با اجازه دوستان و دشمنان و با درود بر همگان. در سایت ایران گلوبال بارها و بارها بر سر مفهوم و ملاک "توهین" بحث شده و متأسفانه به نتیجه‌ای نرسیده است. من در یک مورد دیگر در اینباره چنین نوشته بودم: «1. توهین در درجه اول یک مفهوم درون‌ذهن (Subjective) است. یعنی حتی در مواردی هم که جامعه (یا قانون) در مورد آن به اجماع رسیده باشد، از مفهومی صحبت می کنیم که یک ذهنیت مشترک است. 2. درون‌ذهن بودن این مفاهیم، خواه‌ناخواه تعیین مرزهای توهین را معطوف به اراده کنترل‌کنندگان می کند، که خود این اراده بازتاب خودآگاه یک ذهنیت ناخودآگاه است. در نهایت این شما (به عنوان مرجع صادرکننده رای) هستید که تصمیم می‌گیرید آیا مطلبی را پخش یا سانسور کنید. ولی این شما (حتی اگر به قول آ. ائلیار یک گروه چند نفره باشید) باز هم مظهر ذهنیت عامه نیستید، پس تصمیم شما یک تصمیم اراده‌گرایانه بر اساس ذهنیت فردی
بگذارید در مورد این "درون‌ذهن" بودن توهین یک مثال بزنم. نمایشنامه‌نویسی در ایران نمایشنامه‌ای می‌نویسد بنام "خرآکتور". بلافاصله کسانی پیدا می‌شوند که آنرا توهین به ترکها می بینند و در باره آن قلمفرسایی می کنندو در برابر پرسش مکرر «لطفا توضیح بدهید کجای این ترکیب توهین آمیز است» نه تنها از جوابگویی فرار می کنند، که از خواننده می خواهند «برود به دور خود فوت کند»! در اینجا حتی مرزهای درون‌ذهنی توهین نیز رعایت نمی شوند. پس تکلیف چیست؟ آیا می توان در این مورد به یک اجماع حتی کلی رسید؟ به موضوع اسلام برمی گردیم.
اولین مسئله برخورد اشتباه همه دوستان با اصطلاح "اسلام‌ستیزی" است. لطفا کسی برای من توضیح بدهد چرا اسلام‌ستیزی بد است! آیا ستیز با فاشیسم و نژادپرستی و شوینیسم بد است؟ اگر جواب منفی است، چه ایرادی می توان به کسانی گرفت، که اسلام را یک ایدئولوژی فاشیستی می دانند و با آن "می ستیزند"؟
مثالی بزنیم: محمد در دهه ششم زندگی اش با دختری 6 ساله ازدواج کرده و 3 سال بعد با او همبستر شده است. اگر کسی بگوید م. به این دلیل دچار انحراف جنسی موسوم به پدوفیلی بوده است و او را بچه باز بنامد، کار او توهین است، یا یک تشخیص علمی بر اساس روانشناسی مدرن؟
یا اگر کسی با استناد به آیات قرآن آن را یک دین انسان ستیز و بخصوص زن ستیز بنامد آیا کارش نقد علمی است یا توهین؟
لازم به تذکر است که مسلمانان (چه حکومتی و چه در اپوزیسیون) اساسا هر نوع نقدی را توهین تلقی می کنند، زیرا از نظر آنها محمد یک شخصیت مقدس است و قرآن کلام خدا است و هیچ کس حق به چالش گرفتن آنها را ندارد. نقد قرآن از نظر یک مسلمان (از هر نحله ای) نقد الله است و از آنجایی که الله کمال مطلق است، پس قابل نقد نیست.
بنابر این فرقی نمی کند که شما بررسی شخصیت محمد را با این جمله به پایان ببرید که «او بچه باز بود» یا این تشخیص که «او دچار انحراف پدوفیلی بود».
هر گونه نقد یا یا بررسی محمد و اسلام اگر سرسوزنی با قرائت رسمی مسلمانان (بهترین، کاملترین، بالاترین، ...ترین) اختلاف داشته باشد، توهین حساب می شود. دوستانی که نقد اسلام را مشروط به عدم توهین می کنند، بهتر است یکسره قید نقد را بزنند، زیرا همانطور که گفتم، از دیدگاه مسلمانان (از هر گروه و نحله ای که باشند، چه حکومتی، چه در اپوزیسیون، چه نواندیش و چه سنتی) هر چیزی بغیر از تعریف و تمجید از قرآن و اسلام و محمد، توهین حساب می شود.