امیدوارم که شعر زیر شادروان

شعری از ایرج میرزا در خصوص عاشورا.



بيچاره چه ميکشی خودت را /
ديگر نشود حسين زنده/

کشتند و گذشت و رفت و شد خاک /
خاکش علف و علف چرنده/

من هم گويم يزيد بد بود /
لعنت به يزيد بد کننده/

اما دگر اين کتل متل چيست /
وين دسته ی خنده آورنده/

تخم چه کسی بريده خواهی /
با اين قمــه های نابرنده/

آيا تو سکينه يی که گويی /
سو ايستميريم عميم گلنده /

کو شمر و تو کيستی که گويی /
گل قويما منی شمير النده/

تو زينب خواهر حسينی ؟ /
ای نره خر سبيل گنــــده !/

خجلت نکشی ميان مردم /
از اين حرکات مثل جنـــده‌؟/

در جنگ دوسال پيش ديدی /
شد چند کرور نفس رنده/

از اين همه کشتگان نگرديد /
يک مو ز زهار چرخ کنده/

در سيزده قرن پيش اگر شد /
هفتاد و دو تن زسر فکنده/

امروز تو چرا می کنی ريش/
ای در خور صدهزار خنده/

کی کشته شود دوباره زنده /
با نفرين تو بر کشنده/

باور نکنی بيا ببنديم /
يک شرط به صرفه ی برنده/

صد روز دگر برو چو امروز /
بشکاف سرو بکوب دنده/

هی بر سر و ريش خود بزن گل /
هی بر تن خود بمال سنده/

هی با قمه زن به کله ی خويش /
کاری که تبر کند به کنده/

هی بر سر خود بزن دو دستی /
چون بال که می زند پرنده/

هی گو که حسين کــفن ندارد /
هی پاره بکن قبای ژنده/

گر زنده نشد عــنـم به ريشت /
گر شد عـن تو به ريش بنده !/