0- من از درستی همه صحبتها و نوشته های علنی و غیر علنی خود دفاع میکنم و چیزی را پس نگرفته ام.
1- انتشار صحبت داخلی من بدون اجازه ی من - و علی رغم مخالفت من و دگر اعضاء، و بدون اطلاع خودم، توسط یک همکار ، پیش من «دزدی» محسوب میشود.
2- عدم حفظ صحبت داخلی در داخل ، و علنی کردن خود سرانه ی آن با زورگویی همکار، عهد شکنی در حفظ امور داخلی ، پیش من "خیانت" محسوب میشود.
3- به هیچکس حق نداده ام که صحبت داخلی من را علنی کند. برای علنی شدن آن تنها خودم تصمیم گیرنده هستم و نه هیچکس دیگر.
4- بجای بحث عام دین ، طرح مسایل داخلی - و به هدر دادن انرژی- که توسط همکار تحقق یافت، پیش من «خدمت به حکومت» محسوب میشود.
5- عدم اجازه به انتشار «صحبت داخلی » در زیر مقاله ام ، به کس دیگر، حق و وظیفه ی من است و ربطی به «سانسور» ندارد. طبق مقررات سایت، من و دیگر اعضاء ، خود تصمیم میگیریم.
6- کیانوش که نوشت « صحبت خصوصی من نباید علنی منتشر میشد» مخالفت خود را اعلام داشت. این مخالفت مشکل را حل نکرد. او وظیفه داشت هر جا که «صحبت داخلی من» آمده بود، عدم انتشار میزد و جمع را به صحبت داخلی دعوت می نمود.
7- رفتار «نه شیش بسوزد-نه کباب» توسط کیانوش اشتباه بود.
8- عمل خلاف همکار بی پاسخ نماند و نخواهد ماند و تصمیم لازم را خواهیم دید.
9- کوشیدم تا حد امکان به بحث خصوصی کشیده نشوم ،و نشدم ، عمل خود را درست میدانم و تا حد امکان ادامه خواهم داد. علاقمند به بحث عام در مورد مقوله ی دین هستم.
10- از دوستان شرکت کننده در بحث عمومی دین ممنونم. مطالب را دنبال کردم و بر درستی نظر خود که « نقد دین آری-توهین نه» تأکید مجدد میکنم.
11- در صحبت داخلی من، مخاطب جمع داخلی بود و نه فرد بخصوص، و یا گروه بخصوص در بیرون،اما هر فرد که در داخل وارد بحث با من شد شخصاً با نام مشخص او برایش پاسخ داده ام.
12- موضوع عام دین، در مقاله ام-نقد دین آری،توهین نه، که بعد از صحبت داخلی نوشته ام- با حذف مسایل خصوصی-جهت بحث علنی مطرح شده ، و نشان دهنده ی آن است که «موضوعات خصوصی و عمومی »را از هم تفکیک کرده ام و خواهان طرح هر یک در جای خود هستم.
13- موضوعات «احتمال خطر به مدیریت» ، «عدم همکاری» ، مسایل داخلی بودند و اصرار بر علنی و بیرونی کردن آن ، و ربط دادنش به «عموم»، که توسط همکار صورت گرفت، پیش من «مغالطه» است و هدفش «فریبکاری».
14- توجه به «حفظ امنیت جمع مدیریت»، «و عدم اتخاذ متد غلط در برخورد با مقوله دین» را «وظیفه ی رسانه ای و انسانی» خود میدانم و بر درستی این توجه و عمل تأکید مجدد میکنم.
15- هر فنومنی در جامعه دارای «زمان،مکان،موقعیت» است. و در آن شرایط مشخص محاط. و از جمله «پدیده ی اجتماعی دین». اینجا ،هیچ چیزی فارغ از شرایط مشخص وجود ندارد. و لاجرم مشرو ط بدان است. غیر مشروط نامیدن دین دال بر ندیدن شرایط پدیده است و سخن درستی نیست. برخورد صحیح به دین ضرورتاً با توجه به موقعیت آن و شرایط خود انسان، یعنی شرایط همه جانبه ، میتواند اتخاذ شود. براین اساس است که نوشته ام «نقد علمی دین آری، توهین به دین نه!».