ناشناس گرامی، نظر شما را با

و چکیده ی نظر همان است که دوست ما در شعر گلسرخی آورده «یکی شویم».برای سرنگونی.نکته ی اساسی در پرسش بالا آن است که «یکی نیستیم - و نمی شویم» چه میتوان کرد؟
درضمن این جبهه نگفته این یکی شدن برای رسیدن به چه نوع حکومتی ست؟
حکومت مجاهدین در خود سازمان روشن است که چیست. حکومت مورد نظر ملی هایی مثل حزب پان ایرانیست هم مسخص است. جنبش سبزی هاهم حکومت اسلامی اصلاح شده میخواهند. و برخی چپها هم حکومت دیکتاتوری پرولتری. نکته ی مشترک همه ی اینان تنها همان سرنگونی ست. مثل برنامه ی خمینی که تنها سرنگونی شاه بود. بعد هم دیکتاتوری مذهبی را حاکم کرد.
یکی شدن هدف حکومتی باید داسته باشد. و مشخصات آن باید برای همه روشن باشد.
اکنون پاکتهای سربسته کسی را جذب نمیکند.

آقای خمینی زیر درخت سیب در پاریس به خبرنگار که پرسید:«چه نوع حکومتی میخواهید؟» گفت «مثل فرانسه». یعنی « دموکراسی فرانسه را». حتی «کمونیستها هم آزاد اند».
و هنگامی که به قدرت رسید گفت«تقیه کرده ام»!
حالا به یک جبهه کمک شود و نیم میلیون کشته داده شود، قدرت را به دست گیرد ، از کجا معلوم یک «حکومت دیکتاتوری» دیگری را تحت نامهای مختلف قالب نخواهد کرد؟
بعضی ها مثل بخشی از جمهوری خواهان میگویند «نوع حکومت را مجلس مؤسسان تعیین کند».
آمدیم ، آنان که در جریان سرنگونی اتوریته کسب کرده اند ، اکثریت مجلس را به نفع خود برای برقراری حکومت مورد نظرشان بکار گیرفتند و باز یک دیکتاتوری را با نام فریبنده ی «دموکراتیک» بخورد مردم دادند ، چکار کنیم؟ باز یک قرن دیکتاتوری دیگری را تحمل کنیم؟

خردمندانه آن است که هدفها-نوع حکومت- نیروها- لازم است مشخص باشد مجلس تنها در یک چهار چوب از پیش تعیین شده میتواند مسایل را تصمیم بگیرد، نه در هر چهار چوبی. در چهار چوب منشور از پیش تعیین شده ی جبهه و اتحاد جبهه ها.
اکنون انترنت امکانات داده می توان از اکثریت مردم ایران در داخل و خارج در مورد مسایل اساسی نظر خواهی نمود و منشور عمومی را تهیه کرد.

اما مشکل کنونی اینها نیست. مشکل آن است که «یکی نیستیم و نمی شویم» ؛ چه میتوان کرد؟