جمعبندی نظرات :
1- تشکیل جبهه ی وسیع از موافقان سرنگونی -توسط اهل فن -سازمانها و توده های میلیونی- با منشور مشخص ( که عدم تبعیض-دموکراسی مدرن- عدالت اجتماعی را ضمانت کند) و تشکیل مجلس مؤسسان در چهار چوب منشور.بعد از سرنگونی حکومت.
2- درتاریخ ایران جبهه تشکیل نشده و نخواهد شد. اما تلاش در جهت آن را میتوان باز تست کرد.امیدوار نباید شد.
3- بین سه حالت یکی را میتوان انتخاب کرد: قبول دیکتاتوری موجود-یا فدرالیسم-یا تجزیه ایران.
4- آمار نیست ولی تخمینی میتوان گفت اکثریت مردم ایران خواهان عبور از این نظام هستند.
5- ما مردمان امواج انقلابی و شرایط انقلابی در جامعه هستیم. تنها در این برهه ها عملاً متحد میشویم.(این خیلی بد است. چون جریانی که رهبری را بدست میگیرد هرکار خواست با مردم میکند. و فضایی ست که خارجیها آلترناتیوسازی میکنند).
6- چه میتوان کرد؟
* هرچه بیشتر سازمان یابی مدنی-سیاسی(در داخل و خارج). - روشنگری. برای اهداف عمومی و خصوصی.
این در وضعیت کنونی تنها کاری ست که میتوان با شکیبایی پیشبرد. یعنی استراتژی مرحله ی قبل از وضعیت انقلابی ست.
** «تکیه گاه، اکثریت مردم جامعه است که خواهان عبور از دیکتاتوری اند. پس : سازمان یابی،روشنگری، آمادگی قبلی برای شرکت در وضعیت انقلابی».
این تز استراتژی مرحله ی قبل از وضعیت انقلابی را بیان میکند.
و تنها جوابی ست که میتوانم به سئوال اصلی بدهم.