جناب ناظر و دیگر پیام گذاران
آ. ائلیار
جناب ناظر و دیگر پیام گذاران گرامی،
در مقاله مورد بحث ، خط حکومت با ادبیات حزب الهی ، به روشنی بیان شده است، به این ترتیب که:
« فعال آذربایجانی برای جنگ با گروه کردی به سپاه و غیره ملحق شود.»
این جمله لب کلام کتابچه است. آیا این خط حکومت نیست؟ آیا با این خط موافق هستید؟ آیا این خط را که جلو شما میگذارند خط وطن دوستی و آذربایجان دوستی است؟
پاسخ درست می تواند چنین باشد که :«بله این خط حکومت است ، نمی توان با آن موافق بود و راه وطن و آذربایجان دوستی این نیست.
من واقعاً متأسفم که تا کنون هرچه در مورد مسایل آذربایجان نوشته ام انگار آب در هاون کوفتن بوده است. هیچ کمکی نکرده که علاقمندان چنین مسایل ساده ای را بتوانند با سیاست درست حل کنند. آمده اند خط حکومت را خط وطن دوستی می نامند. و مستقیم و غیر مستقیم آن را تأیید میکنند.
خط درست همبستگی تحت ستمان است. از کرد گرفته تا فارس تحت ستم دیکتاتوری . دفاع از مبارزات حق طلبانه ی آنهاست.
- انتقاد از حرکت نیروهای داخل جبهه ی تحت ستمان درش همیشه باز بوده و خواهد بود. انتقاد در درون ستمکشان به معنای همراه شدن با خط حکومت نمی تواند باشد. کسانی که چنین میکنند خط حکومت را با خط ستمکشان عوضی گرفته اند.
من در دو مقاله انتقاد را مطرح کردم که :«تز ناسیونالیستی کردستان بزرگ، ایده ی جنگ داخلی بین خلقهای تحت ستم است. و "آوانتوریسم ناسیونالیسم افراطی کرُد" به زیان تبعیض دیدگان است.» و زیانمند بودن همه ی بزرگ گرایی ها و عملیات مسلحانه را نشان دادم گفتم که «مسئله ملی راه حل نظامی در ایران ندارد. »
واقعیت این است که «ارض در ایران» متعلق به هیچکس نیست. و عملاً متعلق به حکومت است. جبهه ی تحت ستمان بین خود مشکل ارضی ندارند. مشکل همه ی ستمکشان با دیکتاتوری حاکم است.
کرد مسلح با مردمان مشکل ندارد با حکومت مشکل دارد که «حق آزادی احزاب» را نقض میکند. کرد مسلح اعلام کرده «مبارزه ی مسلحانه نمی کند اما در مقابل دستگیری -مسلحانه از خود دفاع میکند»
در مورد این روش گفته ام «دفاع مسلحانه نیز نادرست است». راه درست کردستان راه « جنبش مسالمت آمیز مدنی-سیاسی» ست . مثل آذربایجان. فاز مسلح بودن اکنون درست نیست. و «کشته شدن سرباز وظیفه و درجه دار» پیش میاید.
این انتقادها را می توان مطرح کرد. ولی راه « جنگ با کرد - و حتی ایستادن در کنار سپاه و غیره» نمی تواند راه فعال آذربایجانی معتقد به مبارزه ی مسالمت آمیز باشد. این خط خط حکومت است.
با این روشنگری واضح هنوز دوستان کامنتهایی در مشی حکومتی می نویسند و حساب دو دو تا را هم نمی توانند انجام بدهند.
کسانی که فکر میکنند راه حلهای ارائه شده غلط است بیایند نشان دهند. این مسایل را برای آب درهاون کوفتن مطرح نمی کنیم. حکومتی ها هم بیایند.
هیچ یک از فعالان شناخته شده خط ارائه شده ی حکومتی در مقاله ی مورد بحث را هرگز پیشنهاد نکرده اند. با این همه دوستان از تشخیص یک نوشته ی حکومتی عاجز اند.
شعار « اختلاف ارضی- و جنگ تروریست» را حکومت از موضع خود مطرح کرده دامن میزند. از نظر من در کردستان ایران «تروریسم کرد نداریم» بل «دفاع مسلحانه داریم» و همینطور «در این شرایط اختلاف ارضی با جنبش کردستان نداریم- بل مشکل دیکتاتوری با حکومت را داریم. سخن یک گروه را به نام جنبش کردستان نمی نویسیم.هر سخنی داشته باشیم میخواهیم بعد از استقرار فدرالیسم و دموکراسی در ایران مطرح کنیم.»
حکومت خط خود را روی هوا بنا نمی کند میاید روی سرباز وظیفه بنا میکند. درک اینها دیگر نباید سخت باشد.واقعا جای تأسف است.
نظرم را در شرایط موجود چنین فرموله میکنم:
زنده باد همبستگی جنبشهای مردمی ایران
علیه تبعیض و دیکتاتوری و بی عدالتی اجتماعی
پیروز باد مبارزات مسالمت آمیز ستمکشان ایران
زنده باد برابری، دموکراسی، عدالت اجتماعی
نده و پیروز باد نقش زحمتکشان یدی و فکری ایران
در جنبشهای مردمی.
- انتقاد از حرکت نیروهای داخل جبهه ی تحت ستمان درش همیشه باز بوده و خواهد بود. انتقاد در درون ستمکشان به معنای همراه شدن با خط حکومت نمی تواند باشد. کسانی که چنین میکنند خط حکومت را با خط ستمکشان عوضی گرفته اند.
من در دو مقاله انتقاد را مطرح کردم که :«تز ناسیونالیستی کردستان بزرگ، ایده ی جنگ داخلی بین خلقهای تحت ستم است. و "آوانتوریسم ناسیونالیسم افراطی کرُد" به زیان تبعیض دیدگان است.» و زیانمند بودن همه ی بزرگ گرایی ها و عملیات مسلحانه را نشان دادم گفتم که «مسئله ملی راه حل نظامی در ایران ندارد. »
واقعیت این است که «ارض در ایران» متعلق به هیچکس نیست. و عملاً متعلق به حکومت است. جبهه ی تحت ستمان بین خود مشکل ارضی ندارند. مشکل همه ی ستمکشان با دیکتاتوری حاکم است.
کرد مسلح با مردمان مشکل ندارد با حکومت مشکل دارد که «حق آزادی احزاب» را نقض میکند. کرد مسلح اعلام کرده «مبارزه ی مسلحانه نمی کند اما در مقابل دستگیری -مسلحانه از خود دفاع میکند»
در مورد این روش گفته ام «دفاع مسلحانه نیز نادرست است». راه درست کردستان راه « جنبش مسالمت آمیز مدنی-سیاسی» ست . مثل آذربایجان. فاز مسلح بودن اکنون درست نیست. و «کشته شدن سرباز وظیفه و درجه دار» پیش میاید.
این انتقادها را می توان مطرح کرد. ولی راه « جنگ با کرد - و حتی ایستادن در کنار سپاه و غیره» نمی تواند راه فعال آذربایجانی معتقد به مبارزه ی مسالمت آمیز باشد. این خط خط حکومت است.
با این روشنگری واضح هنوز دوستان کامنتهایی در مشی حکومتی می نویسند و حساب دو دو تا را هم نمی توانند انجام بدهند.
کسانی که فکر میکنند راه حلهای ارائه شده غلط است بیایند نشان دهند. این مسایل را برای آب درهاون کوفتن مطرح نمی کنیم. حکومتی ها هم بیایند.
هیچ یک از فعالان شناخته شده خط ارائه شده ی حکومتی در مقاله ی مورد بحث را هرگز پیشنهاد نکرده اند. با این همه دوستان از تشخیص یک نوشته ی حکومتی عاجز اند.
شعار « اختلاف ارضی- و جنگ تروریست» را حکومت از موضع خود مطرح کرده دامن میزند. از نظر من در کردستان ایران «تروریسم کرد نداریم» بل «دفاع مسلحانه داریم» و همینطور «در این شرایط اختلاف ارضی با جنبش کردستان نداریم- بل مشکل دیکتاتوری با حکومت را داریم. سخن یک گروه را به نام جنبش کردستان نمی نویسیم.هر سخنی داشته باشیم میخواهیم بعد از استقرار فدرالیسم و دموکراسی در ایران مطرح کنیم.»
حکومت خط خود را روی هوا بنا نمی کند میاید روی سرباز وظیفه بنا میکند. درک اینها دیگر نباید سخت باشد.واقعا جای تأسف است.
نظرم را در شرایط موجود چنین فرموله میکنم:
زنده باد همبستگی جنبشهای مردمی ایران
علیه تبعیض و دیکتاتوری و بی عدالتی اجتماعی
پیروز باد مبارزات مسالمت آمیز ستمکشان ایران
زنده باد برابری، دموکراسی، عدالت اجتماعی
نده و پیروز باد نقش زحمتکشان یدی و فکری ایران
در جنبشهای مردمی.