در مسایل ملی بین خلقهای ایران دو سیاست و جود دارد:
1- سیاست ناسیونالیستی جدایی خواهانه (که در آذربایجان ترکیسم گرایی پیشه کرده )
2- سیاست حق طلبی . که ناسیونالیسم و ترکیسم گرایی و جدایی خواهی را بیراهه میداند.
من با دهها مقاله کوشیده ام درستی سیاست حق طلبی مسالمت آمیز را در همبستگی با همه ی تبعیض دیدگان و دموکراسی خواهان و ستمکشان ایران نشان دهم. و بار دیگر بر درستی این سیاست تأکید میکنم. و سیاست ماجراجویانه ی ترکیسم گرایی و جدایی خواهانه را آفت مبارزه میدانم. و ضامن شکست.
به بن بست رسیدن سیاست ترکیسم گرایی در دهه های اخیر- تحت عنوان «تبریزباکو آنکارا»- نشان آن است که چشم اندازی ندارد و محکوم به شکست است.
اما سیاست رفع تبعیض و حق طلبی در همه جا برد دارد و مورد حمایت اقشار وسیع اجتماعی و سیاسی ست. در داخل و خارج مورد تأیید و پشتیبانی همه ی آزادیخواهان است.
وظیفه ی اجتماعی و انسانی روشنگر روشن کردن راه سیاست درست است. که انجام داده ایم. اینکه قبول افتد یا در نظر آید ، کار شماهاست نه کار روشنگر.
ناسیونالیسم نه در قره باغ و نه در ایران راه حل درست مسایل نیست. این راه حلها در 36 سال اخیربارها غلط بودن خود را نشان داده اند. تنها راه درست «مبارزه ی مسالمت آمیز حق طلبانه ی دموکراتیک » است بدون ماجراجویی های ناسیونالیستی و ترکیستی.
بو میدان-بوشیطان!
من ائل یار هستم. من کمونیست نیستم. و لیاقت کمونیست بودن را هم ندارم.اما به عقاید کمونیستها احترام میگذارم. و به اندازه کافی هم با این مکتب آشنا هستم. تا وقتی که در جامعه بهره کشی هست کمونیستها زنده اند.