جدا از حساسیتهای چپی و

جدا از حساسیتهای چپی و کمونیستی نسبت به شعار ( تبریز، باکو، آنکارا ) مایل هستم به نکته‌ای ظریف اشاره کنم، چرا در دوران مشروطیت، کسی‌ شعار ( تبریز، باکو ، آنکارا ) نمیدهد؟ آیا این واقعیت به این دلیل نیست که در آن زمان، ایران فقط فارس و زبان فارسی‌ نیست؟ این شعار چیزی نیست جز ( اعلام رثای شکست سیاست دولت مرکزی ایران ( بخوانید دولت فارس ) که میخواست همه را در دیگ ایران و زبان فارسی‌ به شکل جدیدی فرم دهد. حساسیت‌های چپی از نوع حساسیت‌های اپرا وینفری هستش، به اپرا وینفری یک کانال تلویزیونی دادند، از بدبختی کسی به این چپ‌ها یک کانال تلویونی نیز نمیدهد.