اتحاد افراد و گروهها در

و نه نیاز به ارائه بهترین راهکارها و ایدئولوژی ها. امروز تمامی نهادها و گروههایی که در صحنه حضور دارند راه و نگاه شان بسیار پیشرفته تر و قابل قبول تر از همه گروههای درگیر در سالهای 56 و 57 است. یک نگاه به جامعه جوان ایران و علایق آنها و حسرتی که برای دوران قبل از انقلاب در فیلمها و تصاویر اینترنتی از خود نشان میدهند بخوبی گویاست که «آنزمان که زمانش فرا برسد» چه کسی مطرح است و چه کسی از هژمونی لازم برای رهبری حرکتها به سوی ایرانی آزاد برخوردار است. از دیگران بجز تماشا بر نمی آید. و بهترین کنش این است که آنها نیز در کنار آن رهبر حضور داشته باشند و نظرات خودشان را در چگونگی طی راه و نوع هدف در کمیته های رهبری بگنجانند. در پاسخ به من هم مخالفان خواهشا رجز خوانی را با استدلال یکی نگیرند. دلیل بیاورید که چرا سخن من نادرست است. اینها که اوردم تنها با این فرض استوار است که چشمها از داخل ایران به یک رهبری گروهی در خارج دوخته شود. اما نظر شخص من بر این است که این احتمال بسیار بسیار کم است. به احتمال قوی در شرایط تعیین کننده مردم و روشنفکران و نیز اصلاح طلبان حکومتی در یک اتحاد به یک گذار آرام و بدون صدمه از جمهوری اسلامی به «نظامی بهتر» دست خواهند زد که در آن شرایط به اوضاع قبل از انقلاب باز خواهد گشت... این که حکومت چه خواهد شد و چگونه شکل خواهد گرفت و قدرت را چه اندیشه ای در دست خواهد گرفت.. باید دید.