خرافه گوئی در مسیحیت دیگر

خرافه گوئی در مسیحیت دیگر جایی ندارد. مسیحیت قدرت قانونگذاری، اجرائی و قضایی را از دست داده و بدون این ستونها، مسیحیت انتقاد پذیر است. در اسلام، چه اسلام غیر سیاسی و بویژه اسلام سیاسی، اهرم فشار( وزارت ارشاد، وزارت اطلاعات و... ) و خودسانسوری اجازه انتقاد را گرفته و آخوندها دره را چنان خلوت دیده اند که هر چه شب بخاطرشان میآید، روز بعد آن را در نماز جمعه و یا در رسانه ها بخورد مردم میدهند. هرچند که مردم اینها را به مسخره میگیرند، اما چیزی از این یاوه گویها در ناخودآگاه کودکان و شاید جوانان باقی خواهد ماند.
اگر روزی یکی از این دین اندیشان، جرأت و دلیری طرح قرآنی نو را داشته باشد که خالی از گفتارهای متضاد، دشمنخو و واپسگرا باشد، شاید از این هیولای فعلی، چیزی در خور جامعه کنونی بوجود بیاید. آیا یک چنین نوگرایی جرأت آنرا خواهد داشت؟