پیروز گرامی،

اقتدار سخت حکومت-عدم اپوزیسیون متحد- عدم تکیگاه». اینان به هنگام شکست سد اختناق خود را نشان خواهند داد. خاصیت اتحاد و گرد آمدن دور جریانها را دارند. مانده به اینکه این جریانها چقدر «اهداف تغییر مثبت» را نمایندگی کنند. این راه و روش کلاسیک است.
-اما راه و متد جدید آن است که این مردم به محض وجود فضای تنفس ضروری ست «ارگانهای خود» را پدید آورند. مثلاً انجمن یا شورا و یا کانونهای «زنان-کارگران-دانشجویان-فرهنگییان-جوانان- وکلاء- دهقانان-روستاییان و غیره». یعنی مردم توسط ارگانهای خود ساخته لازم است اداره ی امور خود را بدست گیرند و ارگانهای قدرت حکومت را به هنگام تلاشی تسخیر کنند.
در یک کلام «قدرت به دست ارگانهای مدنی-سیاسی» جدید خود مردم باید باشد-برای تحقق اهداف انقلاب یا تغییر.
در این حالت جریانهای سیاسی مجبورند به دنبال «ارگانهای نوین مردم» حرکت کنند و نه برعکس. من این راه را آلتر ناتیو راه کلاسیک میدانم و بر درستی آن تأکید میکنم. این را در مقالات خود نیز توضیح داده ام.

بنابرین تضاد مردم و حکومت از این راه می تواند در جهت تأمین اهداف تغییر حل شود. جامعه از «کجرویهای جریانهای سیاسی» رهایی می یابد. رهبری حرکت سراسری به دست ارگانهای «سیاسی-مدنی دموکراتیک» میافتد . یعنی مردم متشکل. صاحبان اصلی قدرت.
روشنفکران-جریانهای سیاسی کلاسیک لازم است به دنبال همین ارگانهای نوین حرکت کنند.
در این فضا ضروریست زحمتکشان یدی و فکری سندیکا-شورا-اتحادیه ها ،ستاد ها-سازمانها ی مخصوص خود را تشکیل دهند.