جناب آقای محسن گرامی نوشتند:

سلّول انفرادی سپاه بردند. این‌بار مزدور صادقی، رئیس اطلاعات سنندج، شخصاً به سلّولم آمد و ضمن پرخاش و بازخواست، چنان سیلی محکمی به گوشم نواخت که سرم به دیوار کوبیده شد و چادر از سرم افتاد. آنگاه فریاد کشید که " تُرا به زندان قم فرستادیم تا ارشاد شوی اما هنوز قادر نیستی که چادرِ سرت را نگه داری! حداقل دلت برای مادرت بسوزد که این همه سال هر روز دم دربِ زندان برای تو آه و ناله سر می دهد و برای آزادی تو گریه می کند." گفتم: من بیمارم و توان نماز خواندن ندارم. شما می توانید در این مورد از زندان اصفهان استعلام کنید. گفت: میفرستیمت دکتر دروغ گفته باشی نه تنها آزاد نمیشی بلکه تعزیر هم خواهی شد.
چندی بعد مرا به بند عمومی دادگاه انقلاب بر گرداندند. گیتی مأمور شد تا مرا به نزد پزشک ببرد. در "خیابان پاسدارن" که "دادگاه انقلاب" هم در آن قرار داشت مرا به مطب یک دکترمتخصص زنان به نام دکتر گونیایی برد. پس از سالها در پر رفت و آمدترین خیابان سنندج راه می رفتم؛ دست و پایم را گم کرده بودم انگار مردم را نمی دیدم و راه رفتن برایم دشوار بود. گویی پاهایم خواب رفته بودند و نمی توانستم درست راه بروم. گیتی شیزاد با آن چادر سیاه و رفتار "زهرا خانم" گونه‌اش مرا بدنبال خود می کشاند. دکتر گونیایی پس از معاینه سطحی و چند پرسش، در پشت پرده‌ایی که از اتاق اصلی جدا می شد، ادعایم را تأئید کرد. چند روز بعد دادیار زندان مرا تحت فشار قرار داد که در اتاق معاینه به دکتر چه گفته‌ام؟ بخاطر گزارش وارونه گیتی شیرزاد، سخت شکنجه شدم و همچنان آزادی من به تعویق افتاد. زمانیکه گیتی مسؤل بند ما بود، من و بقیه زندانیان مدام تنبیه می شدیم وچندین بار از ملاقات کردن با خانواده هایمان محروم شدیم.
در زندان زخم اثنی‌عشر گرفتم و ناراحتی‌ام شدید بود. مادرم سعی می کرد به هر طریقی که میسّر است، غذایی به من برساند ولی هر بار با نگرفتن غذا، او را نا امید می کردند. یکبار که به بهانه نذری شله زرد آورده و دل پاسداری را به رحم آورده بود تا آنرا بمن برساند، گیتی شیرزاد مانع شده بود. همچنین مادرم یکبار‌ با دارچین روی شیر برنج نوشته بود "غذا برای مریض"، گیتی شیرزاد سرش فریاد می کشد که " این مسخره بازی‌ها برای چیست؟ جایی را که شما با هتل چند ستاره اشتباه گرفتید، اندرزگاه است." نگهبان زندان مادرم رو هُل می دهد. بعد او بلافاصله مرا از بند فراخواند و با کلی فحش و ناسزا گفت: " اگر یک بار دیگر مادرت غذا بیاورد، با لگد له‌اش می کنم." در کل اذیت و آزار گیتی شیرزاد فقط مختص ما زندانیان نبود، بلکه خانواده‌هامان نیز از دستش در امان نبودند.