پدر بزرگ من که حقی بزرگ به گردن من دارد مردی مذهبی بود و در عین حال آشنا به عدلیه و حقوق. ایشان روضه خوان را کسی میدانست که پولی میگیرد و بر منبر چیزی میگوید. با ظهور روزنامه, به عقیده او این وظیفه به عهده " روزی نامه " ها واگذار شد. پس از درگذشت او, رادیو و تلویزیون در این وظیفه شریک شدند و مثلا در امریکا, دوران انتخابت بدون هیچ پرده پوشی, دوران بره کشان این " رسانه " ها و یا " روزی نامه " ها ست ؛ هرکه پول بیشتر بدهد آش بیشتر میخورد. بهمین دلیل گروهی اینها را Prestitute یعنی فاحشه - رسانه مینامند. با ظهور اینترنت و فیس بوک همه روضه خوان شده اند و گاهی سخنان این روضه خوانهای شخصی, به Prestitute هم راه میابد. این نشریه های " معتبر " گاهی که دروغ بزرگ و غیر قابل انکاری را منتشر کرده اند در فردای خبر, تصحیح میکنند و این هر روز اتفاق میافتد.
پدر بزرگ من که حقی بزرگ به
پدر بزرگ من که حقی بزرگ به
Anonymous
البته همه اینها برای پول است و همه اینرا میدانند. یعنی انتشار خبر غیر واقعی به عمد و یا به سهو هر روز در همه جا اتفاق میافتد و تصحیح میشود و چیز ناشنیده ای نیست. تا آنجا که من میدانم ایران گلوبال نشریه ای نیست که برای " تجمع سرمایه " به وجود آمده باشد و همیشه ۸ ش گرو ۹ است و خود بهتر از همه میداند که این اشتباه رخ داده است. و نتیجه اخلاقی آن اینست که انشالله تکرار نخواهد شد و باز هم میگویم که این پدیده منحصر به فرد نیست و این شتر در خانه همه خوابیده و خواهد خوابید و احتمالا مانند نماز مییت, لازم کفایی ست, یعنی یکی که گفت کفایت میکند و محتاج نصیحت مکرر نیست. البته این عقیده شخصی من است و بزرگان و سروران ممکن است نظر متفاوتی داشته باشند.