آقای ع.ب.تورک اوغلی گرامی،

گفت: ببینید که چطور یک ساواکی با بی‌شرمی تمام شده است فعال شناخته شده حقوق بشر.
من و یکی دیگر از حاضرین توضیح دادیم که او ساواکی نبوده و چون شما را پیش از روشن شدن موضوع به زندان قصر منتقل کردند، شما از این موضوع بی خبر مانده‌اید.
حالا تصور کنید که این دوست ما بر می‌داشت و خاطرات زندانش را می‌نوشت و او را ساواکی معرفی می‌کرد و خاطراتش را در 10-15 سایت اینترنتی منتشر می‌کرد. و فرض بگیریم که 10-15 هزار نفر آن را می‌خواندند و این شخص را به عنوان یک ساواکی می‌شناختند.
و فرض را بر آن بگیریم که من و دیگرانی که در آن بند بودند، متوجه می‌شدیم و در یکی دو تا سایت، توضیح می‌دادیم و یکی دو هزار نفر از این 10-15 هزار نفر هم نوشته ما را می‌خواندند.
حالا شما به من بگویید که چگونه می‌شد که به بقیه آن 10-15 هزار نفر اطلاع رسانی کرد و اشتباه دوستمان را توضیح داد؟ مسلما این کار شدنی نیست.
حالا با آبروی رفته این شخص چه می‌شد کرد؟ آیا می‌شد آن را جبران کرد؟ مسلما نه!
به همین دلیل هم من با اینگونه افشاگریها، و دادگاههای خود ساخته که در آن یک نفر هم شهادت می‌دهد، هم نقش دادستان را بازی می‌کند و هم قاضی است، و متهم هم اصلا از این محاکمه رسانه‌ای خبر ندارد، مخالفم.
اگر اشخاصی را سراغ داریم که با رژیم همکاری می‌کرده و جرمی مرتکب شده‌اند و الان در خارج از کشور زندگی و احیانا فعالیت سیاسی می‌کنند (یا نمی‌کنند)، بیاییم از آنها به دادگاههای کشوری که در آن زندگی می‌کنند، شکایت کنیم. باور کنید این کار در اروپا به راحتی آب خوردن است. و بگذاریم که دادگاهها در باره آنها تصمیم بگیرند و زمانی که حکم محکومیتشان صادر شد، می‌توانیم آنها را به همه بشناسانیم.