به محض مشاهده عنوان این نوشتار، به عنوان یک آذربایجانی که سر و کارش با موسیقی و ادبیات می باشد خیلی خوشحال شدم. اما پس از خواندن مطالب آن، مشاهده نمودم متاسفانه بر خلاف عنوانش نه از موسیقی خبری است نه از رابطه آن با زبان مادری.
در رابطه با نقد این نوشته، سوالی که به ذهنم می رسد:
چه چیزی مهم است؟ اولویت بندی ها کدامند؟
جدای از قشر کمی از جامعه آذربایجان که از وضعیت اسف بار هویت مردمشان آگاهی یافته اند و هر گونه فرصت را جهت بیان خواسته های هویت طلبی و زبان مادری شان مغتنم می شمارند، اکثریت قریب به اتفاق مردم، در حال حاظر چیزی که برایشان اصلا هم اهمیت چندانی ندارد، هویت شان می باشد.
مردم عادی و عوام را از لحظ دغدغه فکری شان می توانیم به سه قشر تقسیم کنیم
1) آنهایی که در فجیع ترین درجه فقر و نیستی به سر می برند. دغدغه شان کسب لقمه نان روزمره شان می باشد.
3) آنهایی که به میمنت بی عدالتی ها، صاحب ثروت های آنچنانی شده اند. دغدغه فکری اینها، خرید اتومبیل های امریکایی ارس پلاک گران قیمت ، خرید خانه دوم به صورت مخفیانه و به دور از چشم شریک زندگی شان برای معشوقه های دوم و سوم و... هست.
دوست عزیز! حال شما برای مردم ما از همایش بین المللی زبان ترکی در ایران صحبت می کنید؟
در حالت عادی اش هم، مخاطب سمینارها و گردهمایی های علمی و مقاله هایی که در آنها ارائه می شود، قشر متخصص و اهل فن می باشد، تا چه برسد به وضعیت فعلی که همایش زبان ترکی برای مردم ترک زبان کشور مان به همان اندازه اهمیت دارد که همایش کنه شناسی و امثالهم دارد.
به نظر من شب شعر ها، کنسرت های موسیقی، حرکت ها و کمپین هایی نظیر گرامیداشت روز زبان مادری بیشتر از سمینار های فوق روی مردم عادی تاثیر می گذارد.
این رسم همه حکومت هاست که سعی دارند از هر گونه حرکت مردمی سوء استفاده نماید و بهره های لازم را از آن بردارند. در چنین شرایطی چاره کار کناره گیری و پشت پا زدن به آن حرکت نیست