اقبالی عزیز،

اگر مونیخ مسئله استقلال را مطرح بکند، کسی به آنها نمی خندد. مسئله را خیلی جدی در رسانه ها مطرح می کنند، روی آن بحث می کنند و اگر مونیخی ها اصرار داشته باشند، آن را به رفراندوم مونیخی ها واگذار می کنند.
در ایالت نوادای آمریکا یک خانواده سه نفره اعلام استقلال می کند و کشور کوچکی به نام جمهوری مولوسیا را با پرچم و پول خودش تشکیل می دهد و نه کسی به آنها می خندد و نه آنها را راهی تیمارستان می کنند.
پدی روی بیتس، در یک سکوی نظامی با مساحت 930 متر مربع واقع در 3 مایلی آبهای ساحلی بریتانیا اعلام استقلال می کند و کسی او را روانه تیمارستان نمی کند. بریتانیایی ها آنقدر عاقل هستند که چنین کاری نکنند.
اگر کسی ایده استقلال سلماس را در ایران مطرح بکند، کسی او را جدی نمی گیرد و همه به او می خندند. چیز عجیبی هم نیست! وقتی روشنفکر بشر دوست ایرانی نمی تواند فرق بین ادعای استقلال در کشور خود و در یک کشور خارجی را از هم تشخیص بدهد و فورا هر خواست استقلال طلبانه را به رفیق استالین ربط می دهد، در کشوری که معنی کمونیست می شود خدا نیست!، انتظاری بیشتر از این هم نمی توان داشت.