جناب ناظر اگر نظر مرا می

2- هم در رژیم شاهی و هم در رژیم شیخی (به قبل از آن کاری ندارم)، هم از نظر فرهنگی و زبانی و هم از نظر اداری، ایران بر مدار فارسی محوری (و نه فارس محوری) چرخیده است و همچنان می‌چرخد.
در ایران این تنها زبان فارسی است که رسمیت دارد و بقیه زبانها سرکوب می‌شوند. فرهنگهای متنوع کشور ما، یعنی فرهنگ اکثریت مردم کشور، عملا از بین برده می‌شوند. اکثریت مردم کشور ما نه فقط از آموزش و تحصیل، حتی از یادگیری زبان مادریشان محرومند.
متاسفانه این تنها رژیمها و حکومتها نیستند که چنین‌اند بلکه این تفکر در بخش بزرگی از روشنفکران و حتی اپوزیسیون مترقی ما هم نهادینه شده است.
از نظر من موضوع این است که با این تفکر باید به مبارزه برخاست. این مبارزه هم نمی‌تواند با فحش و بد و بیراه و نفرت و کینه به نتیجه مطلوب برسد. برای این مبارزه، روشنگری و منطق لازم است. متاسفانه من کمتر شاهد روشنگری و منطق بوده‌ام.
همچنین از نظر من، با این معضل امروزینمان، نمی‌توان با توسل به شکافتن قبر هزار سال پیش مقابله کرد. من فکر می‌کنم که مسائل امروز را می‌توان تنها با حلاجی و روشنگری مسائل امروز حل کرد. اینکه هزار سال پیش فردوسی ضد زن بوده یا نبوده و نژادپرست بوده یا نبوده، مسائل ما را حل نمی‌کند.
این کاملا درست است که "فارسی محوری" از امثال فردوسی بت می‌سازد، ولی این درست نیست که این بت سازی را به موضوع اصلی و محور مبارزات تبدیل کرد.
3- امروز نیمی از مردم کشورمان یعنی زنان، هیچ حق و حقوقی ندارند. با گفتن اینکه فردوسی ضد زن بوده است، حقوق زنان ما تامین نمی‌شود. سیاستمداران همین امروز ما هیچ ارزشی برای زنان قائل نیستند. از خامنه‌ای بگیر تا سروش و... و حتی بسیاری از غیرمذهبی ها.
اقوام و ملیتهای کشورمان هیچ حق و حقوقی ندارند. از آزادی های سیاسی خبری نیست. هزاران نفر در زندانها به سر می‌برند. هر ساله صدها نفر اعدام می‌شوند. مردم گرسنه‌اند، نه فقط اقوام و ملیتها بلکه هیچ یک از مردم کشور ما حق تعیین سرنوشت خود را ندارند و هزار درد دیگر داریم.
برای از رهایی از این بلایا، به جان هم افتادن و سر یک مجسمه و نوشته های هزار سال پیش، همدیگر را پاره کردن، راهی است انحرافی که فقط رژیم از آن سود می‌برد.
از نظر من تنها با مبارزه‌ای متحد می‌توان این بلایا را از بین برد و بر آنها فائق آمد. من راه دیگری نمی‌شناسم.