ماهیت اعمال حکومت:
-تندیس فردوسی را حذف میکند.در سلماس
تندیس را بر میگرداند.
-برگزاری برنامه «هنر» سهند را در سلماس لغو میکند. در همین زمان.
-یونسی را مسئول رسیدگی به مسایل ملیتها میکند.
- اسامی ترکی قدیم را به محلات بر میگرداند.
-در حد بی زیان بودن و اسلامی بودن به نوشته های ترکی به صورت محدود اجازه ی چاپ میدهد.
- از زبان و فرهنگ مسلط فارسی حکومتی دفاع میکند و بودجه مهمی به آن اختصاص میدهد.
-فرهنگ اسلامی را تبلیغ و نهادینه میکند.
-فرهنگ فارسی را توسط فرهنگستان فارسی نهادینه شده حفظ میکند. و فارسی تنها زبان دولتی ایران است.
-حکومت یک حکومت اسلامی شیعه است. و برپایه ی عمدتا فرهنگ رسمی فارسی. فرعاً زبان عربی اسلامی.
-فرهنگهای مختلف ایران ترکی-کردی-عربی-بلوچی-ترکمنی و غیره تحت تبعیض اند و برابری رعایت نمش شود.
....
این اعمال از زاویه ی سیاسی-فرهنگی نشان میدهد
2-فرهنگ مسلط کشور و دولت فارسی ست
3- حکومت بیشترعلاقه به اسلام دارد- و فرهنگ فارسی را درخدمت ان می بیند.و هرجا تضادی پیش آمد ارجح اسلام است.
نتیجه : حکومت فرا ملیتی عمل میکند اما با حفظ دو رگه ی «اسلامی-فارسی» خود. با مثلا دو در صد توجه به دیگر فرهنگها.
اصل اول حکومت: حفظ قدرت و حاکمیت
اصل دوم : حفظ اسلام شیعه
اصل سوم: حفظ فرهنگ فارسی -سنتی برای فرمانروایی-ابزار.
اصل چهارم: توجه بسیار اندک به کاهش نارضایتی دیگر فرهنگها. و عمدتاً عدم توجه به آنها.و اعمال تبعیض.
حکومت به ترتیب همه ی اینها را در صورت نیاز قربانی قدرت و امنیت خود میکند. اما برای حفظ حاکمیت و امنیت خود
به اسلام و فرهنگ رسمی و حکومتی فارسی نیاز دارد.
ماهیت عمل سیاسی-فرهنگی-امنیتی حکومت «اسلامی-فارسی دولتی» ست. و در عین حال اصل اول و دوم حفظ «قدرت اسلام شیعه» مهم است. ولی برای این کار تنها نیاز به فرهنگ فارسی دولتی دارد. و این کار را نیز پیش می برد.
نتیجه ی دو: حاکمیت فرا ملیتی ست. چون اصل اول و دوم او حفظ «قدرت و اسلام است» . زبان مسلط برجامعه و حکومت فارسی دولتی ست.
-مردمان گوناگون از طریق حاکمیت تحت تبعیض فرهنگی هستند و ساطور این تبعیض زبان فارسی دولتی ست.
فارسی زبانانی که عملا از چند فرهنگی جامعه-برابری زبان و فرهنگها- در مقابل حکومت دفاع نمی کنند فارسی غیر حکومتی را نیز یه ساطور علیه دیگر فرهنگها تبدیل میکنند. و در عمل هم گام با رژیم در اعمال تبعیض اند.اینان ناسیونالیست فارسی زبان تشریف دارند. و وقتی غیر از خود کسی را نمی بینند ناسیونالیست کور نامیده میشوند. ادبای فارسی عملا خود را دیدند و از این رو نیز ناسیونالیست کور فارسی زبان هستند.هر جا که این خطا توسط حامیان دیگر فرهنگها تکرار شود آنها هم ناسیونالیست کور -تحت ستم تشریف دارند.
راه درست: دفاع از چند فرهنگی و برابری و آزادی برای همه.