تا اینجا در کل با تحلیل موافقم ولی ببینیم در آخر شما و من چه نتیجه ای از آن می توانیم بگیریم.
بهار عربی در کل برای دموکراسی بود که با «دخالتهای خارجی و نیروهای ارتجاعی داخلی » به خزان تبدیل شد. عدم سازمان یافتگی نیروهای مترقی این فرصت را به آنها داد. در انقلاب ایران هم همین مشکل پیش آمد.
در دیکتاتوریها نیروهای مترقی از سازمان یافتگی ضعیفی برخوردارند، از اینرو قدرت با حمایت خارج از نیروهای ارتجاعی ، دوباره به دیکتاتوری منتقل میشود.
مسئله اینجاست چکار باید کرد که چنین نشود؟
فرمول غرب : «نیروی مترقی ضعیف است-ارتجاع جدید بجای ارتجاع قدیم»
طبق این اصل حکومت آینده ی ایران باز یک«ارتجاع جدید» است:
نیروهای «حکومت ارتجاعی آینده ی ایران»:مجاهدین-سلطنت طلب-جبهه ی ملی ، بخشی از حکومت کنی.یعنی
«حکومت ائتلافی ارتجاع ایران». که تشنه ی قدرت اند. و 36 سال است برنامه ی تصرف قدرت دارند.
پاسخ من: به چه می توان کرد؟
1- ایجاد ائتلاف مترقی در خارج
2- تقویت نیروی مترقی داخل
-----------
تقویت نیروی مترقی داخل:
-حمایت از نیروهای فدرالیست در مسئله ی اتنیک
-حمایت از تشکل های مدنی سیاسی اقشار مختلف که «مخفی-نیمه علنی- و علنی» میکوشند.
-حمایت از تشکلهای زحمتکشان
- حمایت از جنبش دموکراسی خواهی
----------
امید است تشکل جدید چپ بتواند این سیاستها را پیش ببرد.
ظاهرا بجز این چاره ای نیست.
---------
اگر بدون آمادگی کافی نیروهای مترقی در داخل و خارج ، جنبش و انقلابی به ناگهان پیش آید- پیروزی
بازاز آن «ائتلاف ارتجاع» ست.باز دیکتاتوری جدید به جای قدیم خواهد نشست.
وقتی نیروی مترقی ضعیف است ، دیکتاتوری به جای دیکتاتوری می نشیند.
----------
در این شرایط تز عدم تصرف قدرت از سوی چپ یعنی پیروزی ارتجاع ایران.
تنها یک ائتلاف مترقی- با پایگاه داخلی - میتواند مانع دخالت غرب و پیروزی ارتجاع شود.
----------
نتیجه را در «فرمول فصل» خلاصه میکنم:
1-فرمول زمستان: «نیروی مترقی ضعیف است-ارتجاع جدید بجای ارتجاع قدیم»
2- فرمول بهار: «ائتلاف مترقی در خارج - تقویت پایگاه مترقی خود در داخل»
---------
راه رهایی همین فرمول بهار است. جامعه ایکه نتواند ان را پیاده کند بداند که حکومت اینده اش از آن ارتجاع ست.