اعدام نه تنها این شش تن ، بلکه تمام اعدام های 36 سال گذشته و حتا سالهای پیش رو ناشی از بی کفایتی روشنفکران چپ و راست ، اصلاح طلب وسرنگونی طلب ، سیاسیکار و جامعه شناس و رسانه کار گرفته تا مردم ساده اندیش و خرافه پرست دنباله رو ، که بجای از جا کندن ، هنوز پس از 36 سال در فکر پیرایش(هرس) و به نحوه دلخواه تربیت کردن ، درخت انقلابی هستند که با خون ، چه در جنگ و قمه زنی و چه در زندان با اعدام و تجاوز ، و چه در خانه و خیابان ، سیراب شده.
غافل از اینکه رژیم استبدادی و خونریز آخوند برای ماندگاریش در خلافت از هر خون ریزی چه با مدرک و یا بدون مدرک ، چه با شاهد و یا بدون آن و چه باواسطه و یا بدونه آن ، روی گردان نیست.
دلواپسان و دلسوختگان قلم و میکرفون و دوربین بدست بویژه برون مرز بیخود اشک تمساح نریزند و خود را با مردم ، با مردم بستوه آمده و ناچار به تمکین و دنباله رو،
معلمان فراخوان دادند و به خیابان آمدند ، کارگران و پرستاران اعلام حمایت کردند ولی در صحنه حضور پیدا نکردند.
کارگران فراخوان میدهند ، حزبی ، دسته و گروهی حتا آنهائیکه از حق و حقوق کارگری دفاع میکنند ودر آرزوی آن هستند تا با راندن آنها بمیدان خود به نوائی برسند ، بغییر از شعار و مقاله خبری نیست.
بانوان بعناوین گوناگون بمیدان می آیند ، حمایتی ازمردان سکس پرست نیست ، گویا خاک مرده به روی مردان پاشیده شده ، و تنها از پشتیبانی قلمی و رسانه ای و نه حضوری ، آنهم با تاخیر برخوردارند.
دانشجویان تظاهراتی راه میاندازند ، در نطفه خفه میشود.
آیا با چنین مردمی که رهبریتی و برنامه ای و نقشه راهی ندارد میتوان بهدف رسید؟
البته اگر همهگان در رسیدن به آن هدف همراه شوند
آیا با این مردم و روشنفکرانش نباید اعدامها و زندانی و تجاوز و چپاول سرمایه های زیر و روی زمینی ایران ادامه پیدا کند؟
من به مردن راضیم، پیشم نمی آید اجل
بخت بد بین، کز اجل هم ناز می باید کشید