هر زبانی در بین نویسندگانش مشکلات خاص خود را دارد. چه زبان فارسی باشد و چه زبان ترکی آذربایجان. از آخرین مشکلات زبان فارسی « زبان باز و بسته» است که داریوش آشوری مطرح کرده . حتی موضوع به کتابها و بحثها کشیده شد. و بسیار هم کار خوبی بود که به صورت «علنی و علمی » جریان یافت، بدون توجه به اینکه چه کسی و کسانی از این موضوعات سوء استفاده میکنند.
وضعیت « آذربایجانی نویسی» ما هم چنین است. از کسی ترسی نداریم که به مشکلات نوشتن ما واقف بشود یا نشود.
ما «حفظ هویت زبان ترکی آذربایجان(ایران)» را مطرح میکنیم که توسط « استانبولی نویسی»ها، « شلخته نویسی ها» ، «ندانم کاریها» ، حتی «فارسی نویسی ها » تهدید میشود.
اولین نشانه ی این هویت زدایی آن است که
-خواننده را از زبان خود «زده» میکند و او را دچار «بیگانگی با زبان مادری»میسازد.
-پیام نوشته به خواننده را نمی رساند.
- و...
کسی که هویت زبان خود را حفظ نکند، هیچ برگی از هویت خود را نمی تواند حفظ کند. نه سیاست اش را و نه فرهنگ و تاریخ و سرزمین اش را.