رسم مردم ایران بر این است که

نوروز بمانید که ایّام شمایید!/
آغاز شمایید و سرانجام شمایید!/
آن صبح نخستین بهاری که ز شادی/
می آورد از چلچله پیغام، شمایید!/
آن دشت طراوت زده آن جنگل هشیار/
آن گنبد گردننده ی آرام شمایید!/
خورشید گر از بام فلک عشق فشاند،/
خورشید شما، عشق شما، بام شمایید!/
نوروز کهنسال کجا غیر شما بود/
اسطوره ی جمشید و جم و جام شمایید!/
عشق از نفس گرم شما تازه کند جان/
افسانه ی بهرام و گل اندام شمایید!/
هم آینه ی مهر و هم آتشکده ی عشق،/
هم صاعقه ی خشم ِ بهنگام شمایید!/
امروز اگر می چمد ابلیس، غمی نیست/
در فنّ کمین حوصله ی دام شمایید!/
گیرم که سحر رفته و شب دور و دراز است،/
در کوچه ی خاموش زمان، گام شمایید/
ایّام ز دیدار شمایند مبارک/
نوروز بمانید که ایّام شمایید/