-دموکراسی: بر نظام فدرال

لازم است برکنار شود توسط خیزش عمومی مردم ایران.هر چند ، هر قدم مثبت را به نفع مردم میدانیم. ولی در کل حکومت اصلاح پذیر نیست.
-مردم افغان و دیگران که سالهای طولانی در ایران زندگی کرده اند در صورت تمایل می توانند ایرانی باشند و از حقوق شهروندی بهره گیرند.
- روی رفع تبعیض قومی-ملی خوب کارشده که مشکل بزرگی ست. و راه حلهای درست و عملی پرگزیده شده است.
-ایجاد همبستگی و ائتلاف و اتحاد: در برنامه به طریقی قید شود که سازمان در پی ایجاد همبستگی هرچه نزدیک تر سه نیروی پیشرفت جامعه است : جنبش دموکراسی خواهی،رفع تبعیض،عدالت اجتماعی.
- قید شود : شاقول یا میزان سازمان در حرکت سیاسی، (سیاست) طرح و دفاع از خواسته های زحمتکشان و مردم ایران است. به تضادهای داخلی حکومت هم از این زاویه نگاه میکند. در جهت بهره گیری برای رفع یا برکناری آن.
-با نظرات دوست گرامی بهنام عزیز که اینجا قید کرده موافقم و دیگر به آنها اشاره نمیکنم.

*-اشکال اساسی برنامه آنجاست که به حکومت و مسایل جامعه و خارجی با دید «برکناری حکومت» نگاه نمی کند. اگر برنامه «سیاست رفع مانع بزرگ» را بپذیرد بخشهایی از برنامه موضوعیت خود را از دست خواهد داد. مثل «...کاهش نقش انحصاری نهادهای رژیم در رشته های مختلف اقتصاد...» و عیره. برنامه طوری نوشته شده که انگار «سازمان در ایران-در چهار چوب حکومت» مبارزه ی سیاسی میکند . منهای برخی بخشها. وقتی قرار است رژیم توسط مردم ایران عوض شود دیگر چه نیازی هست برای طرح مسایل در چهارچوبه ی حکومت؟ و حتی خارج از چهارچوب آن؟ درست آن است که قید شود «خواست و برنامه و سیاست ما چنین و چنان است» و برای تحقق آنها سیاست تغییر رژیم را دنبال میکنیم.
نوشته ی سازمان-متن- دو موضوع را مخلوط کرده « مسایل خارج از چهارچوب حکومت- و مسایل داخل چهارچوب آن».
نوشته در کل بین «انقلاب و اصلاح» سرگردان است.و فاقد سیاست روشن.

* سیاست روشن:
-مسایل داخلی و خارجی حل نمی شود مگر اینکه رژیم جای خود را به نظام فدرال با سیستم چند حزبی، و سکولار دموکراتیک بدهد.
- تحقق هر قدم مثبت در زندگی مردم را ارزشمند میدانیم. مثل حل مسئله ی هسته ای و رفع تحریمها و غیره .