جناب تبریزی گرامی سلام؛

همان مهره ی گمشده ای باشد که می تواند ما را با بردباری در برابر هم به داشتن گرایش های ناهمخوان و ای بسا کاملا متضاد، برای هدف همگانی مان همسو کند و به گرد هم بکشاند و یا به راه ناچار همکاری های گزیرناپذیر وادارمان سازد. و چرا نه؟ به راستی وجود این فضای باز گفتمان در میان ما چپ ها و اصولا همه ی اپوزیسیون و به ویژه سرنگونی خواهان آشکارا خالی ست و چشم انداز مهیای آن در ساختار حزبی سیاسی نگاه چپ برای رشد و تشویق همنوائی ها و امکان موفق تاثیرگذاری های مفید برهم، پیرامون مبارزه ی طبقاتی می بایست پیشتر از اینها پذیرفته می شد که چندان نشده است. و همانا که نبود آزادی عقیده و بیان، پذیرفته نشدن فراکسیون حزبی اقلیت و خلاء گفت و شنود آن و دادن انگ ها و...، بی گمان یکی از کانونی ترین گره هائی ست که دریغا در میان نیروهای تار و مار شده ی چپ به دست پاسداران حماقت، به فرجام کثرتگرائی سیاسی نرسیده است و می باید هرچه زودتر راهکارهای تنوع نظری و سودمندی پراکندگی نگاه های کلان چپِ خویش را روزی نچندان دور به میان چپ رنگین با اظمینان خاظر راه برد؛ وگرنه، همین اندک تلاش شرافتمندانه چپ با چنگ و دندان نیز به یغمای مدیای رژیم ولائی، راست دنبه کلفت کرده ی داخلی و امپریالیسم خارجی چپ ستیز به سادگی ساده خواهد رفت. و ما نمی باید به آن موج ضدبشری دامن زنیم. تندرست باشید