ادامه:
سیاست درست:
ترازو-شاقول-سنگ محک،ودرکل،معیار«درستی ونادرستی» سیاست درجامعه ی ما «اشک و لبخند کودکان ایران»است. با جرئت گامی به پیش میگذارم که نه تنها درایران بل جتی در سطح جهانی نیز این شاقول و تراز و معیار درستی و نادرستی سیاست است.
یکبارنوشته ام، هرجا اشکی برگونه ی کودکی بنشیند باید دانست که به خطا رفته ایم. و برعکس هرجا لبخند و شادی کودکان را فراهم کنیم باید بدانیم که راهمان درست است.
براین اساس «تانک سرکوب» و یا « جدایی» که از میان خون و خرابه و از روی نعشها میگذرد و هیچ کودکی را شاد نمی کند راهی به غایت نادرست و خطاست.
اما موافقت با برابری حقوقی، اداره ی همگانی جامعه و کشور،رعایت حقوق همه ی ملیتها نه تنها اشکی برگونه ی هیچ کودی نمیگذارد بل لبخند و شادی درچهره ی آنان میافریند. چرا که این تأمین و رعایت حقوق خود آنان و والدین و همه ی انسانهای جامعه ی ماست.
چون کودک ذهن و دید «برابری و انسانی دارد و گواراست»از آلودگی ها. اشک و لبخندش تمیز و پاک است چون آب چشمه های سنگی.
آیا با سیاست تانک و کشتار و نقض حقوق میتوانی همه کودکان ایران را شاد کنی؟آیا با نقض حقوق-بانابرابری-باتبعیض-باتحمیل یکزبان و فرهنگ-با محروم کردن بخشی ازمردم از قدرت سیاسی میتوانی کودکان ایران را شاد کنی؟نه!نمی توانی. باید راهی بجویی -باید سیاستی بیابی که همه ی این معصومان را شاد کند.
باید برای درستی سیاست خود تراز و شاقول و سنک محک داشته باشی. منافع ملی-منافع کشور-نمیدانم منافع چه و چه همه وابسته به غم-و-شادی کودکان است. هرقدمی-درهرزمینه- بدون توجه به اشک و لبخند کودکان ایران برداشته شود غلط است.
لطف کنید روی این سنگ محک اندیشه کنید. ضرورت دارد برای تشخیص سیاست درست و انسانی از سیاست نادرست و ضد انسانی شاقول داشته باشی. شاقولی که هیستری و چه و چه گرایان- حکومت وشیخ و شاه لیاقت داشتن آنرا نیافتند.
بدون شاقول درست به کجراهه میروی .هم خود ت و هم دیگران را از حقوق محروم میکنی. و پای به ستمگری میگذاری.
تو که با زبان «عمه و خاله»- تو که با اتهام به «حزب توده و سازمان فداییان و...» -شما که با فلان و بهمان-در پی مسخره کردن و نقض حقوق مردمان مختلف ایران هستی آیا نمیدانی ظلم و حق کشی میکنی و ستمگری؟ مثل کبک سردربرف فروبرده ای و با پشت -محترمانه-ی -خود دنیا را می بینی؟ میدانی یا نمیدانی؟ حالی هستی یا نه؟ اگرنیستی بفرما که توضیح دهیم چگونه نقض حقوق خود میکنی و نکبت عالم برسر.
آزادی در رهایی از «سردربرفی و نگاه ماتحی»ست.بروید روی مسئله اندیشه کنید. اگر جرئت به کاراندازی تفکرخود را دارید و مقلد و صغیرنیستید.از این و آن پیروی نمیکنید.