ادامه:

با خود گفتم :(ترجمه ی فارسی فکر)
«چون کودکم "فارسی" فراموشم میشود- بهتر است تا خانه به یاد داشته باشم و به مادرم یاد بدهم . هروقت لازم شد ازاو بپرسم».
همین کار را کردم. وقتی عصر بعد از توپ بازی به خانه برگشتم پدر گفت:
« پسرم بخوان ببینم امروز چه یاد گرفتی ؟»
نتوانستم . همه چیز فراموشم شده بود. از مادر کمک خواستم. بلد نبود. با او دعوا کردم.
«پسرم چرا دعوا میکنی، من که بلد نیستم!»
« آخه من به شما یاد دادم.»
«جانم من سواد ندارم...»
پدر گفت :« با مادر دعوا نکن.سعی کن خودت همه چیز را به خاطر بسپاری».
تا کلاس چهارم ابتدایی نمیدانستم «دارا» یعنی چه؟ « عروسک» یعنی چه؟
درکلاس اول ابتدایی درس ما این بود - که دستم را بارها زخمی کرد:
« دارا-آذر
کتاب دارا- عروسک آذر
دارا توپ بازی میکند- آذر توپ بازی میکند
توپ دارا- عروسک آذر»
اما دراین ایام قصه ها و ترانه ها و اشعار زیادی را از فرهنگ فلکلوریک و شفاهی خودمان بلد و حفظ بودم .
---------
این گوشه ای از زجر میلیونها کودک غیرفارسی زبان ایران بود. آیا نویسنده نمی توانست داستانی -نه مستقیم که شاید سانسور میشد- بل ثمبلیک و یا حتی شعری رمزآمیز بنویسد و به خشونت علیه کودکان بی پناه اعتراض کند و نشان دهد چه جهنمی برایشان درست کرده اند؟ نه میتوانست. ولی ناسیونالیسم ذهنش اش را کورکرده بود. همین جوری که آشوری با نیچه کورشده است و دیگران نیز.
نویسندگانی که مثل خانم ترابی اکنون اعتراض میکنند سازندگان دموکراسی ایرانند. سازندگان جامعه ی متحد ایرانند. و آبروی فرهنگ انسانی فارسی.
بله این شکنجه های روحی و جسمی اکنون هم به نوعی ادامه دارد...