در« زبان شناسی» جدید، یکی از

این خانم محترم ، به هر کسی که ، به لحاظ فکری ، کمترین زاویه ای با ایشان و افکارشان داشته باشد، در ستیز و کینه ورزی است.
.نمو نه اش آقای اسماعیل خویی است.برای من عجیب است که ایشان نظر خوبی نسبت به شاملو دارد. شاملو هم از ترکتازی مغولان و اعراب به ایران، نالیده است.
درست همانگونه که هندیان دل خوشی از نادر شاه ندارند.
قصد من نقد نوشته ایشان نیست.که آن فرصتی دیگر را می طلبد. بحث بر سر نفرت و کینه غریبی است که در این خانم تلنبار شده است و ، فعلا ، در شکل فارس و فارسی ستیزی بروز کرده است.تا کی و کجا، به گونه ای دیگر بروز کند.
البته ، نفرت نامه این خانم ، فرصت خوبی به دست کامنت نویسان ایران ستیز حرفه ای داده است ، تا عقده های روحی جمع آمده در خود را ، کمی تخلیه کنند.
همانطور که این مقاله ، برای برخی هم که عادت به پرگویی و پر نویسی دارند و در عین نفرت پراکنی، لحنی به ظاهر آشتی جویانه و پیامبرانه به نوشته های خود می دهند، فرصت مغتنمی است تا به بهانه ی «اندرز سیاسی » ، بازهم بنویسند و عقده گشایی کنند.
تا بعد!