دوست گرامی آقای تبریزی، من که میلیاردرزاده هستم و از بس خورده و نوشیده ام که از سیری دارم می ترکم واکنون نه غم شرکتهایی را دارم که هر روز میلیون میلیون به جیب من سرازیر می کنند و اصلا هم کاری به کار آنها ندارم و همین باعث بیکاری من شده و از زور بیکاری و بیدردی و برای سرگرمی به جای اینکه وقتم را در کشتی های تفریحی و زمینهای گلف و در کنار دریاها با زنان و دختران لخت و عور بگذرانم و لذت این دنیا را ببرم آمده ام و در سایت ایرانگلوبال به کامنت نویسی مشغولم، به شما کارگری که هر روزه در خارج از کشور بعد از نوش جان کردن صبحانه و ناهار و شام لذیذ و خاویار و ویسکی و کنیاک ستاره سرختان را بر می دارید و در عالم مستی و تخیل فکر می کنید که بیل و کلنگ و داس و چکش به دست گرفته اید و از بام تا شام کار می کنید و تصور می کنید که اگر در ایران مانده بودید با این وضعیت که بهای نان به بیست برابر رسیده و
من میلیاردرزاده به شما می گویم که ستاره سرختان را به سینه بزنید تا دستتان آزاد شود و بعد هم کامنتهای قبلیتان را دوباره بخوانید و بعد هم در کامنتی جدید، همه آنها را طوطی وار تکرار کنید.
*******