آنچه که حیرت آور است، رفتار

پیشتر گفتم که از آقای توکلی ، بابت حذف مقاله ام ( گرچه دلگیر شدم، اما) چندان متعجب نشدم. آقای توکلی ، از نگاه من ، تنها یک فعال سیاسی است ، نه یک آکادمیکر و دانش آموخته ی علوم سیاسی که سر و کارش با مباحث نظری باشد . همینقدر که سیانور را از زیر زبانش بیرون آورد و به جای تفنگ ، با قلم و کاغذ و کامپیوتر دمخور شد ، جای شکرش باقی است. و باز جای شکرش باقی است که بر سر در « ایرانگلوبال » اش ، به جای شعار« مبارزه مسلحانه ، هم استراتژی هم تاکتیک» ، شعار های عصر روشنگری و حقوق شهروندی و غیره نوشته شده است. اقای توکلی اگر نداند که جوهره ی مدرنیته ، « خرد نقاد » است و در بَستَر و از میان متون فلسفی و ادبی ، راه به این مفاهیم و مقولات نبرده باشد، چندان عجیب نیست.آقای توکلی ، همینقدر که ( با راه انداختن ایرانگلوبال) زمینه و امکانی برای نقد ِ تاریخ و فرهنگ و سیاست فراهم آورده است ، کافی است . این هم که ، هر از گاه ، دموکراسی و حقوق بشر و ارزش هایی از این دست را ، در مسلخ زد و بند ها و... سلاخی می کند، البته هم غم انگیز است و هم نگران کننده . اما، آنچه که حیرت آور است، رفتار کسانی همچون آقای فرهاد قابوسی است ،‌ که در نوشته هایشان ، از خود چهره ای آکادمیک و خردورز ترسیم می کنند. مدعی حشر و نشر با تاریخ و فلسفه و علوم نظری و مباحث فرهنگی اند، بی وقفه ، نویسندگان و خردورزان ایرانی را ، با تحقیر و توهین به جالش می گیرند ، در هر فرصتی ، ملتی را به لجن می کشند و … به رغم این، تحمل کوچکترین انتقاد از خود را ندارند که سهل است، برای از میدان کردن ِ « منقد » خود، ابتدایی ترین پرنسیپ های علمی و اخلاقی را زیر پا می گذارند و به .... شیوه های طرد و حذف متوسل می شوند.