اگر دولتمردان ارمنستان،

اگر دولتمردان ارمنستان، اختیار دست خودشان بود، با دوکشورهمسایه مثل آذربایجان و ترکیه در اوج رفاه و دوستی و صلح زندگی میکردند. اما از بخت بد آنها هنوزهم گوش به فرمان مسکو هستند، و قدرت تصمیم گیری ندارند. و همین مسئله به فقر و نداری مردم ارمنستان منجر شده است. مسکو که همیشه به بهانه های مختلف در رویای بر قراری تمهیدات زمان تزار است، با درگیری های ساختگی و اشغال بخشی از سرزمین آذربایجان به بهانه ارامنه، میخواهد مثل شمشیر داموکلس بر فرق همسایه گان خود آویزان باشد. و همین موضوع سبب شده است، که سایه سنگین جنگ و تهدید بر فرق همسایه گان، و سایه عفریت فقر و نداری بر گرده مردم ارمنستان سنگینی بکند، که مجبور به ترک وطن، و کوچ اجباری برای نجات آینده خویش باشند. ارمنستان چاره جز صلح با همسایگان خود ندارد. و هر قدر به اشغال خود در خاک آذربایجان دوام بخشد، روز به روز فقیرتر خواهد شد.